Εγκέφαλος

Ο Γιάννης, φίλος που είναι μέσα, τελείωσε κι αυτός το «σχολείο» των ΛΥΒ, το θέατρο δηλαδή από το οποίο ο ελληνικός στρατός ψαρεύει δεκανείς για τα στρατόπεδα. Μία από τις ασκήσεις στις οποίες συμμετείχε ήταν η άμυνα εδάφους που δέχεται επίθεση από τον "εχθρό". Στην άσκηση, ο εχθρός ερχόταν από ανατολάς. Οι φαντάροι μας ήταν κρυμμένοι πίσω από σακιά και φυλλωσιές, βαμμένοι με φούμο, έτοιμοι για μάχη, με γεμάτα όπλα και ξεκάθαρες εντολές. Ο "εχθρός" ερχόταν από απέναντι, όρθιος, καμαρωτός και ακάλυπτος, κρατώντας κόκκινες σημαίες. Οι φαντάροι μας κατατρόπωσαν τον εχθρό. Στην άσκηση τηρούνταν όλοι οι κανόνες συνωμοτικότητας - ή μάλλον "εμείς" τηρούσαμε όλους τους κανόνες συνωμοτικότητας, γιατί οι εχθροί μόνο λαμπτήρες νέον δεν κουβαλούσαν. Οι φαντάροι αποκαλούνταν με αριθμούς (το 1, το 2, κοκ), οι τοποθεσίες αναφέρονταν κωδικοποιημένες (θέση Οδυσσέας Ανδρούτσος, θέση Καραϊσκάκης, κλπ), τα στελέχη είχαν ψευδώνυμα. Ένα όνομα ξεχώριζε στην άσκηση: αυτό του διοικητή "της μονάδας μας". Το ψευδώνυμό του ήταν Εγκέφαλος.

Εγκέφαλος.

"Νούμερο 1 προς Εγκέφαλο."

"Εγκέφαλε με λαμβάνεις;"

"Εγκέφαλος ακούει; Όβερ."

Ποιά άραγε εγκεφαλικά κύτταρα να αιματώνονταν, τι αισθήματα ηδονής να προκαλούνταν στον άντρα που άκουγε τον εαυτό του να αναφέρεται ως ο Εγκέφαλος, το πιθανότερο μετα από δική του προσωπική διαταγή;

Στην ιεραρχία του ελληνικού στρατού, τα περισσότερα μόνιμα στελέχη αντιμετωπίζουν τα καθήκοντά τους με κυνισμό και ευθυνοφοβία. Κι όμως κάπου κάπου, αραιότερα στα χαμηλότερα στρώματα, και συχνότερα στα υψηλότερα (σ' αυτά δηλαδή που έχουν χάσει κάθε επαφή με την καθημερινή στρατιωτική πραγματικότητα), τα έργα και οι ημέρες του ελληνικού στρατού είναι υπόδειγμα λειτουργικότητας και λογικής. Ακόμα και ιδιοφυίας.

Εγκέφαλος.

Η εκπαίδευση στα ΛΥΒ γινόταν κάτω από κιόσκια. Κάθε μέρα οι φαντάροι περπατούσαν μισό χιλιόμετρο για να πάνε και μισό χιλιόμετρο για να γυρίσουν. Ο λόγος; Η εκπαίδευση έπρεπε να γίνεται στα κιόσκια! Και πως όχι; Η θερμοκρασία άγγιζε τους 37 βαθμούς, ο ήλιος έκαιγε αλύπητα. Όμως, αλίμονο: τα κιόσκια δεν είχαν καλύμματα. Ήταν απλές σιδεριές. Αλλά οι πάγκοι έπρεπε να στηθούν κάτω από τα κιόσκια, τα υλικά να μεταφερθούν, οι πίνακες και τα αναλόγια να στηθούν, όλα κάτω από τα κιόσκια. Όμως τα κιόσκια δεν είχαν καλύμματα. Όταν ο Εγκέφαλος πρόσεξε τις ρυτίδες που προκαλούσε στα πρόσωπα των φαντάρων το ζαβλάκωμα από την αδιάκοπη έκθεση στον ήλιο, η διαταγή εκδόθηκε! Τα κιόσκια πρέπει να καλυφθούν. Μετά από μια βδομάδα εκπαίδευσης, τα καλύμματα ξεδιπλώθηκαν. Όμως τι ατυχία: τη μέρα που τα εφαρμόσανε, ο ήλιος κρυβόταν από σύννεφα και ένα κύμα ψυχρού αέρα σάρωνε την ατμόσφαιρα. Οι φαντάροι κρύωναν. Πρόβλημα.

Εγκέφαλος.

Ο υπεύθυνος των μαγειρίων σχόλασε την υπηρεσία του στις 3μμ. Ο επόπτης είχε απομείνει μόνος. Τα φαντάρια διευθετούσαν τα μαγειρία. Ο επόπτης πλησίασε τη λάτζα, για να διαπιστώσει με έκπληξη ότι το καθαριστικό είχε τελειώσει. Πρόβλημα. Τα πιάτα έπρεπε να πλυθούν γιατί την επομένη οι φαντάροι δεν θα είχαν πού να φάνε και το στέλεχος θα μοίραζε καμπάνες. Ο επόπτης διέκρινε στο βάθος της αίθουσας τη ροζ χλωρίνη που καθαρίζει τα πατώματα. Σήκωσε το μπουκάλι και διάβασε: Καθαρίζει. Λευκαίνει. Απολυμαίνει. Τα μελίγγια του συνοφρυώθηκαν υπό την πίεση σύνθετων φιλοσοφικών επαγωγών. Ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε, σκέφτηκε. Στρατιώτες!... Τα πιάτα πλύθηκαν με χλωρίνη. Πιάτα, πάγκοι, πατώματα, όλα έλαμψαν, αναδίδοντας μια στρατιωτικά ομοιόμορφη οσμή καθαριότητας.

Εγκέφαλος.

Η μέρα της ορκωμοσίας πλησίαζε. Το στρατόπεδο έπρεπε να λάμψει. Ο Διοικητής κοίταξε γύρω του. Το μέρος χρειαζόταν εμφανώς συγύρισμα. Εργατικά χέρια - δόξα τω Θεώ - υπήρχαν άφθονα. Τι τον ενοχλούσε στο γεμάτο πέτρες και θάμνους τοπίο; Για μια στιγμή χάθηκε μέσα σε έναν λαβύρινθο εγκεφαλικών αναζητήσεων. Η διαταγή εκδόθηκε. Οι φαντάροι να ξυπνήσουν. Τα σκαφτικά να βγουν από τις αποθήκες. Η διαταγή ήταν απλή στη διατύπωσή της και μεγαλοφυής στη σαφήνειά της: οι φαντάροι έπρεπε να μαζέψουν τις πέτρες και να φτυαρίσουν τους θάμνους. Το στρατόπεδο θα λάμψει.

Εγκέφαλος.

Ένας από τους λόγους γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε τη λαομίσητη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να στείλει τους 18χρονους στα στρατόπεδα είναι αυτός που η ίδια επικαλείται, ότι δηλαδή η θητεία διακόπτει τη μετέπειτα εκπαιδευτική διαδικασία και γι' αυτό είναι καλύτερο να προηγείται. Αν η θητεία νομοθετηθεί υποχρεωτικά και χωρίς αναβολή στα 18, μια γενιά νεαρών ανθρώπων κινδυνεύει με εγκεφαλική λοβοτομή. Η χειρότερη συνέπεια αυτής της λοβοτομής θα είναι η απέχθεια προς κάθε πειθαρχημένη διαδικασία εκπαίδευσης, λόγω της εσκεμμένης σύγχυσης που καλλιεργεί ο στρατός ονοματίζοντας οργουελλιανά τη λοβοτομή εκπαίδευση, την ηλιθιότητα θεωρία, την ισοπεδωτική βλακεία μάθημα. Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός της οργής.