Νάστια

Τα είχα σκεφτεί όλα. Δεν πρόλαβα να σε δω όταν μπήκες στο νοσοκομείο και, όταν έλαχε η άδεια, το επισκεπτήριο είχε σταματήσει. Γι' αυτό θα 'γραφα ένα post για σένα και θα το διάβαζες μετά, σαν ένα γράμμα που θα το 'παιρνες μόλις μπορούσες. Και το ξέρω, θα χαιρόσουν πολύ, γιατί σε σκέφτονται οι φίλοι σου στα δύσκολα. Θα έσκαγες κι ένα φοβερό γελάκι, θα φωτιζόταν και η ελίτσα σου.
Αλλά εσύ τα χάλασες όλα ρε Νάστια. Σε όλα απρόβλεπτη και ανατρεπτική. Εντάξει τώρα, πριν τα 40; Δεν προβλέπονται τέτοια...
Αλλά έτσι ήταν. "Ώριμη" η Νάστια, αλλά δεν έβαλε ποτέ κανέναν πάνω από το κεφάλι της. Επαναστάτρια βλέπεις, από αυτές που τα πήρανε σοβαρά αυτά που διαβάσαν στα βιβλία μας. Και ζόρικη γκόμενα, (εντάξει, ξέρεις τώρα τι θέλω να πω...), ζόρικη συντρόφισσα. Γελάγαμε πάντα με τη σκληράδα της, κι όταν μίλαγε στα αμφιθέατρα και έξω. Και πολλές φορές πλακωνόμασταν, μπίλιες γινόμασταν μέχρι να ξεθυμάνουμε και να τρέξουμε να φιλιώσουμε μετάξυ μας, να στρίψουμε και κανένα τσιγάρο.
Έτσι ήταν η Νάστια. Μοιραζόμασταν την ίδια αίσθηση του χρόνου, το σύμπαν της ήταν η διαδήλωση, το συνέδριο, η εφημερίδα. Σ' αυτά η παρουσία της ήταν δεδομένη, κάπου θα έσκαγε με τη μηχανή και το δερμάτινο, και το αγορέ μαλλάκι. Αλλά στο μετά, όλο και θα κανόνιζε κάποια απόδραση, ακούραστο τυπάκι η Νάστια, τι νόμιζες γεράσαμε επειδή πατήσαμε τα -άντα.
Και τώρα, πώς θα σε ξεπροβοδίσουμε σήμερα ρε Νάστια; Θα μαστε όλοι εκεί, θα κρατάμε τις σημαίες με το χρώμα που λάτρευες κι εσύ θα λείπεις. Θα περιμένουμε από κάπου να φανείς, με τη μηχανή και το δερμάτινο, και το αγορέ μαλλάκι...
Θα φωνάξουμε δυνατά, όπως θα φώναζες κι εσύ για μας, σαν σε διαδήλωση.
Γιατί, γαμώτο, έφυγε μία από μας.