Τιμές

(το παρακάτω post είναι ένα γράμμα που έστειλα στον αδελφό μου, που βρίσκεται - προσωρινά ελπίζω - εκτός Ελλάδας, στην Γερμανία, προς αναζήτηση εργασίας. Σχετίζεται με τη στρατιωτική μου ζωή και γι' αυτό το δημοσιεύω).

Σήμερα ήταν 9 Μάη. Σαν σήμερα τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος με ήττα των ναζί και των συμμάχων τους, γι' αυτό η 9 Μάη γιορτάζεται ως μέρα της αντιφασιστικής νίκης.

Σου γράφω για να σου πω ότι συμμετείχα κι εγώ σ' αυτόν τον εορτασμό. Ήμουν ένας από τους 21 φαντάρους του αγήματος που παρουσιάστηκε στην Μητρόπολη και μετά στο Άγαλμα της Ελευθερίας για να τιμηθούν οι νεκροί του ελληνικού αντιφασιστικού αγώνα 1941-1944.

Θεωρώ ότι έχω συμμετάσχει σε αρκετά, αστεία σκηνικά στη ζωή μου. Αλλά τέτοια παρωδία, αδελφέ, δεν περιγράφεται. Όλο το σκηνικό ήταν τραγικό. Το άγημα το οργάνωνε ο ανθυπολοχαγός Κ., ένα μικρό στρατοκαβλάκι, που βασικά όμως ήθελε να είναι εντάξει απέναντι στους ανωτέρους του, να κάνει καλά τη δουλειά του, γι' αυτό προσπαθούσε να μας πωρώσει λέγοντάς μας να είμαστε αντρειωμένοι, κλπ, κλπ.

Το τι βρισίδι και σκατό έφαγε το πρωί όταν βγήκε ο διοικητής του Συντάγματος, δεν σου λέω τίποτα. Ούρλιαζε ο τύπος κι έφτυνε, "είναι αγυάλιστοι, ατέντωτοι...", ό,τι θες, λες και ζει σε άλλο στρατόπεδο και δεν ξέρει πώς είμαστε στην πραγματικότητα. "Τι είναι αυτά ρε Κ.!!!", κάτι τέτοια έλεγε και περνούσε μπροστά από τον καθένα, βρίσκοντας τα πιο απίθανα πράγματα, κάτι κλωστές που πετούσαν, κάτι τρύπες στα κράνη (που οι ίδιοι μας τα είχαν δώσει), λίγη σκόνη σε κανά άρβυλο... Έκανε το κομμάτι του ο άνθρωπος.

Όταν φτάσαμε στη Μητρόπολη, το σκηνικό επαναλήφθηκε, με νέο εξευτελισμό του ανθύπα και του λοχαγού αυτή τη φορά (του λοχαγού! που εμείς καθόμαστε σούζα μπροστά του, να τον βλέπεις να μην μπορεί να ψελίσει, εξευτελισμός μιλάμε...).Εκεί μάθαμε το άλλο καλό. Εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην εκδήλωση θα ήταν ο Π. Κ., υφυπουργός. Για να τιμήσει την αντιφασιστική νίκη! Το γεγονός ότι θα επιθυμούσε τη φασιστική νίκη και θα γούσταρε να μην κάνουμε παρουσιάστε αλλά Χάιλ, δεν θα έπρεπε να μας χαλάει.

Μπροστά μας υπήρχαν τα στεφάνια που θα κατέθεταν οι επίσημοι. Όλοι οι μαχητές του αντιφασιστικού αγώνα: οι εκπρόσωποι των αξιωματικών, των καταδρομέων, της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, οι Ιερολοχίτες του Ρίμινι (κάτι ρουφιάνοι της εποχής), ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός! Ασφυξία!

Το όλο σκηνικό είχε και τα κωμικοτραγικά του. Κόσμος και ντουνιάς είχε μαζευτεί για να δει το θέαμα, που ήμασταν εμείς. Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα.Μπροστά στην παράταξη, είχε στηθεί ο τρελός του χωριού, και δεν υπήρχε περίπτωση κανείς να τον μετακινήσει. Πώς να στο περιγράψω;... Το όνομα Άννα Μαρία Παπαρούνα σου θυμίζει κάτι; Τον θυμάσαι πώς λεγόταν εκείνος από τα παιδικά μας χρόνια; Φυσικά και δεν τον θυμάσαι... μπορεί να λεγόταν Βαγγέλης, Κώστας, Γιώργος, αλλά εσύ δεν είχες χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες, ήσουν απασχολημένος να τον φωνάζεις Άννα Μαρία Παπαρούνα και να τον στιγματίζεις για μια ζωή. Όχι, όχι δεν θέλω να σου την πω, απλά θέλω να καταλάβεις ποιός ήταν μπροστά στην παράταξη, με ένα χαμόγελο ότι, παιδιά, εδώ είμαστε, η μέρα μου σήμερα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ήταν ίδιος στο παρουσιαστικό, ήταν μεγαλόσωμος, με μια καμπούρα που έφερνε σε Κουασιμόδο. Δεν τα λέω αρνητικά όλα αυτά, ο Άννας Μαρία Παπαρούνα ήταν ίσως από τις πιο ευχάριστες και αισιόδοξες νότες της τελετής, ανάμεσα στον εκπρόσωπο του ΛΑΟΣ και τον εκπρόσωπο των καταδρομέων.

Δίπλα στεκόταν μια αγγλίδα τουρίστρια, που τράβαγε ακατάπαυστα φωτογραφίες, ακατάπαυστα, και όλο άκουγες τη φωνή της, χαρακτηριστικά αγγλική, να λέει "It is so interesting, so lovely!", και δώστου φωτογραφίες. Κανείς δεν την εμπόδιζε την αγγλίδα τουρίστρια να φωτογραφίζει, αγγλίδα ήταν, με φακίδες, ανδροπρεπή χαρακτηριστικά, Joe θα την λέγανε σου λέει, λεσβία θα είναι που ήρθε στο νησί, ποιός τη γαμάει, άστην να τραβήξει όσες θέλει. Βέβαια στις ονειρώξεις των καραβανάδων, είμαστε περικυκλωμένοι από τούρκους πράκτορες, οπότε δεν αποκλείεται η Joe να μην ήταν αυτό που έδειχνε, να ήταν Τούρκος πράκτορας, ο Ismahl ξέρω 'γω, που ξύρισε τη μουστάκα του και ήρθε να κατασκοπεύσει.

Αλλά πoιός χέστηκε, κανείς δεν έδειχνε να δίνει σημασία, γιατί από στιγμή σε στιγμή έφτανε ο στρατηγός. Συγγνώμη. Ο Στρατηγός. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ. O ΣΤΡΑ-ΤΗ-ΓΟΣ!!! Όπου να 'ναι έρχεται! Βλέπαμε τύπους με αστέρια και γαλόνια που δεν τα είχαμε φανταστεί, (μιας και εμάς τις ζωές μας τις γαμάνε τύποι με ένα γαλονάκι, μια σαρδελίτσα), και έβλεπες αυτούς τους τύπους να έρχονται τρεχάτοι σαν καμαρώτοι, σκυμένοι με το ύφος του τυπά που παίζει τον προδότη στις παλιές ελληνικές ταινίες και λέει "Οι Γεγμανοί είναι φίλοι μας", και να λένε "έρχεται όπου να 'ναι, έρχεται, πάρκαρε, βγήκε από το αμάξι, περπατάει, γρήγορα!".

Κι επιτέλους, στιγμές (αντιφασιστικού) θριάμβου! Η μπάντα ξεκινάει να παίζει εμβατήριο, ο Κ. φωνάζει, ουρλιάζει "Παρουσιάστε!", (ουρλιάζει λες για τη ζωή του!), πρώτος περνάει ο Π.K., και δώστου εγώ να κάνω παρουσιάστε στον ΟΝΝΕΔίτη της σχολής μου (τι ντροπή!...), μετά ο νομάρχης, ο Στρατηγός, από πίσω αμέτρητοι κολαούζοι με γαλόνια, ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, από δίπλα ο Άννας Μαρία Παπαρούνα που τώρα είναι σε έκσταση και γελάει βγάζοντας ασύλληπτους ήχους, από πίσω η Joe ή Ismahl (που τώρα γελάνε και τα μουστάκια της και δώστου φωτογραφίες ασταμάτητα), ο λοχαγός μου που μοιάζει με καμαριέρα, ένας απίστευτος θίασος, που αδελφέ μου καμία σχέση δεν έχει με τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται συγκεντρώθηκε.

Και εμείς, τα πουστοφάνταρα, σε θέση "Παρουσιάστε", ακούνητοι, αμίλητοι, να αποδίδουμε τιμές... Τιμές...Έτσι είχε η μέρα μου αδελφέ. Να μην στα πολυλογώ κουράστηκα πολύ, και γύρισα στο στρατόπεδο με φοβερό πονοκέφαλο. Και στα έγραψα για να παίρνεις κι εσύ κουράγιο για αυτά που περνάς εκεί πάνω.

Άντε, θα μιλήσουμε.