Έχω φάει τις ήττες μου

...είναι ο ήλιος, είναι η πολυήμερη βλαπτική έκθεση σε στρατόπεδο πεζικάριων στελεχών, είναι που έχω αρχίσει να ξεχνάω πώς ήταν όταν ήμουν πολίτης;... δεν ξέρω τι είναι... πάντως έχω φάει τις κατραπακιές μου. Και περιμένω.
Περιμένω να αποδράσω, με μια άδεια, με ένα ταξίδι, με κάτι επιτέλους που θα γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους δύο εαυτούς μου.
Περιμένω την έκδοση ενός πολυπόθητου διαβατήριου για ένα ταξίδι, κάπου έξω. Σαν τον συστρατιώτη βουλευτή του ΛΑΟΣ Κώστα Αϊβαλιώτη που παρουσιάστηκε στο Πυροβολικό της Θήβας και τσίμπησε κατευθείαν άδεια και ταξίδι στο εξωτερικό. Κάτι τέτοιο. Ξέρω δεν είμαστε το ίδιο. Ξέρω, δεν έχω προσφέρει τόσα στην πατρίδα όσα αυτός. Ξέρω, ξέρω, το έθνος απαιτεί θυσίες.
Αλλά, θέλω κι εγώ. Και είμαι πολύ κουρασμένος για να γράψω περισσότερα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΥΣ ΟΤΙ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗ EUROVISION, ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ 26/5 ΕΩΣ 1/6 ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟΥΡΝΕ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΣ ΣΕ ΔΕΚΑ ΤΥΧΕΡΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ.
ΟΙ ΤΥΧΕΡΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΠΟΥΦΕ ΜΕ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΜΕΖΕΔΕΣ ΜΑΓΕΙΡΕΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΗΛΙΕΛΑΙΟ, ΔΩΡΟ ΤΗΣ SHELL.
ΣΤΙΣ 2/6, ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΑΝ ΓΚΟΤΖΙΛΑ ΜΕ ΟΡΥΚΤΕΛΑΙΟ ΤΥΠΟΥ Ε-58 Β, ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΚΤΕΟ.
ΑΝΤΕ, ΣΚΟΠΙά ΤΩΡΑ!
ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ.

Γράμμα από την Αφρική

Ο στρατός κατασκηνώνει.

Και το blog αργεί.

Εδώ και μια βδομάδα, και για ακόμα μία, τα περισσότερα στρατόπεδα της παραμεθορίου στήνουν σκηνές στο ύπαιθρο και «ασκούνται». Εντάξει, μην φανταστεί κανείς καμιά τρελή άσκηση, απλώς μαθήματα επιβίωσης στη φύση με πολλά κουνούπια και τρελή υγρασία το βράδυ. Όλοι υποφέρουν.

«Όλοι»;

Όχι ακριβώς. Και όχι το ίδιο.

«Όλοι» δεν υποφέρουν το ίδιο από το φάσμα της πείνας που ζώνει ξανά τον πλανήτη. Ο στρατός είναι η μικρογραφία αυτής της εικόνας.

Στον πλανήτη, υπάρχει μια ήπειρος που λέγεται Αφρική. Το ίδιο και στα σκηνάκια του ελληνικού στρατού.

Πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η εικόνα από τον δορυφόρο που δείχνει το φως που φέγγει ο πλανήτης Γη, όπως φαίνεται από ψηλά. Το φως στα κέντρα του Δυτικού κόσμου είναι τόσο χτυπητό μπροστά στο σκοτάδι ολόκληρων ηπείρων.

Στα σκηνάκια, οι φαντάροι έχουν τις σκηνές τους, μόνο που είναι μικρότερες και πιο άβολες από αυτές των στελεχών. Για να το πω κομψά, στη σκηνή μου χωράνε τσίμα τσίμα 2 άτομα και τα συμπράγκαλά τους, ενώ στη σκηνή των στελεχών παίζεις μπάσκετ.

Οι σκηνές των φαντάρων δεν έχουν ρεύμα. Το βράδυ τις ζώνει το σκοτάδι. Με ζήλεια κοιτάμε το φως που ξεχειλίζει σπάταλα από τις σκηνές των ΕΠΟΠ και των δόκιμων που παίζουν τάβλι και ξερή (τα παίγνια απαγορεύονται για τους φαντάρους).

Οι ασκήσεις είναι υποχρεωτικές για τους φαντάρους, αλλά προαιρετικές για τα στελέχη (με το λογικό επιχείρημα ότι τα στελέχη έχουν ξανακάνει τα μαθήματα). Βεβαίως κανένας φαντάρος δεν δικαιούται να υπενθυμίσει ότι τα ίδια ακριβώς «μαθήματα» έχουμε κάνει στα κέντρα εκπαιδεύσεως. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε απειθαρχία.

Κάθε πρωί, οι φαντάροι πρέπει να τακτοποιήσουν τις σκηνές τους, που γίνονται αντικείμενο επιθεώρησης. Οι κουβέρτες πρέπει να είναι τεντωμένες, οι φάκελοι καθώς πρέπει – το γεγονός ότι οι κουβέρτες σε κλειστό χώρο το καλοκαίρι ανεβάζουν τη θερμοκρασία της σκηνής κατά 2-3 βαθμούς δεν αποτελεί λογικό επιχείρημα. Όλα τα προσωπικά αντικείμενα πρέπει να είναι μέσα στους σάκους, τα παπούτσια και οι παντόφλες το ίδιο. Οι αρβύλες πρέπει να είναι γυαλισμένες. Το γεγονός ότι η σκόνη και το χώμα είναι παντού δεν σημαίνει κάποια αλλαγή.

Οι περισσότερες σκηνές των φαντάρων είναι – από ειρωνεία – στημένες δίπλα στην ηλεκτρική γεννήτρια, που χαλάει τον κόσμο πρωί βράδυ με τον θόρυβό της. Ακούμε την παραγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δεν μπορούμε να το αγγίξουμε.

Έτσι, στον καταυλισμό μας, υπάρχει μια κρυφή, αγεωγράφητη Αφρική. Έτσι λέγεται ο τόπος που οι κάτοικοί του βλέπουν τα δικαιώματά τους να περνάνε δίπλα τους, αλλά γνωρίζουν καλά τι θα πει υποχρεώσεις.

Από την ιδρωμένη αυτή ήπειρο, σας χαιρετώ.

Σβέικ.

Τιμές

(το παρακάτω post είναι ένα γράμμα που έστειλα στον αδελφό μου, που βρίσκεται - προσωρινά ελπίζω - εκτός Ελλάδας, στην Γερμανία, προς αναζήτηση εργασίας. Σχετίζεται με τη στρατιωτική μου ζωή και γι' αυτό το δημοσιεύω).

Σήμερα ήταν 9 Μάη. Σαν σήμερα τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος με ήττα των ναζί και των συμμάχων τους, γι' αυτό η 9 Μάη γιορτάζεται ως μέρα της αντιφασιστικής νίκης.

Σου γράφω για να σου πω ότι συμμετείχα κι εγώ σ' αυτόν τον εορτασμό. Ήμουν ένας από τους 21 φαντάρους του αγήματος που παρουσιάστηκε στην Μητρόπολη και μετά στο Άγαλμα της Ελευθερίας για να τιμηθούν οι νεκροί του ελληνικού αντιφασιστικού αγώνα 1941-1944.

Θεωρώ ότι έχω συμμετάσχει σε αρκετά, αστεία σκηνικά στη ζωή μου. Αλλά τέτοια παρωδία, αδελφέ, δεν περιγράφεται. Όλο το σκηνικό ήταν τραγικό. Το άγημα το οργάνωνε ο ανθυπολοχαγός Κ., ένα μικρό στρατοκαβλάκι, που βασικά όμως ήθελε να είναι εντάξει απέναντι στους ανωτέρους του, να κάνει καλά τη δουλειά του, γι' αυτό προσπαθούσε να μας πωρώσει λέγοντάς μας να είμαστε αντρειωμένοι, κλπ, κλπ.

Το τι βρισίδι και σκατό έφαγε το πρωί όταν βγήκε ο διοικητής του Συντάγματος, δεν σου λέω τίποτα. Ούρλιαζε ο τύπος κι έφτυνε, "είναι αγυάλιστοι, ατέντωτοι...", ό,τι θες, λες και ζει σε άλλο στρατόπεδο και δεν ξέρει πώς είμαστε στην πραγματικότητα. "Τι είναι αυτά ρε Κ.!!!", κάτι τέτοια έλεγε και περνούσε μπροστά από τον καθένα, βρίσκοντας τα πιο απίθανα πράγματα, κάτι κλωστές που πετούσαν, κάτι τρύπες στα κράνη (που οι ίδιοι μας τα είχαν δώσει), λίγη σκόνη σε κανά άρβυλο... Έκανε το κομμάτι του ο άνθρωπος.

Όταν φτάσαμε στη Μητρόπολη, το σκηνικό επαναλήφθηκε, με νέο εξευτελισμό του ανθύπα και του λοχαγού αυτή τη φορά (του λοχαγού! που εμείς καθόμαστε σούζα μπροστά του, να τον βλέπεις να μην μπορεί να ψελίσει, εξευτελισμός μιλάμε...).Εκεί μάθαμε το άλλο καλό. Εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην εκδήλωση θα ήταν ο Π. Κ., υφυπουργός. Για να τιμήσει την αντιφασιστική νίκη! Το γεγονός ότι θα επιθυμούσε τη φασιστική νίκη και θα γούσταρε να μην κάνουμε παρουσιάστε αλλά Χάιλ, δεν θα έπρεπε να μας χαλάει.

Μπροστά μας υπήρχαν τα στεφάνια που θα κατέθεταν οι επίσημοι. Όλοι οι μαχητές του αντιφασιστικού αγώνα: οι εκπρόσωποι των αξιωματικών, των καταδρομέων, της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, οι Ιερολοχίτες του Ρίμινι (κάτι ρουφιάνοι της εποχής), ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός! Ασφυξία!

Το όλο σκηνικό είχε και τα κωμικοτραγικά του. Κόσμος και ντουνιάς είχε μαζευτεί για να δει το θέαμα, που ήμασταν εμείς. Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα.Μπροστά στην παράταξη, είχε στηθεί ο τρελός του χωριού, και δεν υπήρχε περίπτωση κανείς να τον μετακινήσει. Πώς να στο περιγράψω;... Το όνομα Άννα Μαρία Παπαρούνα σου θυμίζει κάτι; Τον θυμάσαι πώς λεγόταν εκείνος από τα παιδικά μας χρόνια; Φυσικά και δεν τον θυμάσαι... μπορεί να λεγόταν Βαγγέλης, Κώστας, Γιώργος, αλλά εσύ δεν είχες χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες, ήσουν απασχολημένος να τον φωνάζεις Άννα Μαρία Παπαρούνα και να τον στιγματίζεις για μια ζωή. Όχι, όχι δεν θέλω να σου την πω, απλά θέλω να καταλάβεις ποιός ήταν μπροστά στην παράταξη, με ένα χαμόγελο ότι, παιδιά, εδώ είμαστε, η μέρα μου σήμερα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Δεν ήταν ίδιος στο παρουσιαστικό, ήταν μεγαλόσωμος, με μια καμπούρα που έφερνε σε Κουασιμόδο. Δεν τα λέω αρνητικά όλα αυτά, ο Άννας Μαρία Παπαρούνα ήταν ίσως από τις πιο ευχάριστες και αισιόδοξες νότες της τελετής, ανάμεσα στον εκπρόσωπο του ΛΑΟΣ και τον εκπρόσωπο των καταδρομέων.

Δίπλα στεκόταν μια αγγλίδα τουρίστρια, που τράβαγε ακατάπαυστα φωτογραφίες, ακατάπαυστα, και όλο άκουγες τη φωνή της, χαρακτηριστικά αγγλική, να λέει "It is so interesting, so lovely!", και δώστου φωτογραφίες. Κανείς δεν την εμπόδιζε την αγγλίδα τουρίστρια να φωτογραφίζει, αγγλίδα ήταν, με φακίδες, ανδροπρεπή χαρακτηριστικά, Joe θα την λέγανε σου λέει, λεσβία θα είναι που ήρθε στο νησί, ποιός τη γαμάει, άστην να τραβήξει όσες θέλει. Βέβαια στις ονειρώξεις των καραβανάδων, είμαστε περικυκλωμένοι από τούρκους πράκτορες, οπότε δεν αποκλείεται η Joe να μην ήταν αυτό που έδειχνε, να ήταν Τούρκος πράκτορας, ο Ismahl ξέρω 'γω, που ξύρισε τη μουστάκα του και ήρθε να κατασκοπεύσει.

Αλλά πoιός χέστηκε, κανείς δεν έδειχνε να δίνει σημασία, γιατί από στιγμή σε στιγμή έφτανε ο στρατηγός. Συγγνώμη. Ο Στρατηγός. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ. O ΣΤΡΑ-ΤΗ-ΓΟΣ!!! Όπου να 'ναι έρχεται! Βλέπαμε τύπους με αστέρια και γαλόνια που δεν τα είχαμε φανταστεί, (μιας και εμάς τις ζωές μας τις γαμάνε τύποι με ένα γαλονάκι, μια σαρδελίτσα), και έβλεπες αυτούς τους τύπους να έρχονται τρεχάτοι σαν καμαρώτοι, σκυμένοι με το ύφος του τυπά που παίζει τον προδότη στις παλιές ελληνικές ταινίες και λέει "Οι Γεγμανοί είναι φίλοι μας", και να λένε "έρχεται όπου να 'ναι, έρχεται, πάρκαρε, βγήκε από το αμάξι, περπατάει, γρήγορα!".

Κι επιτέλους, στιγμές (αντιφασιστικού) θριάμβου! Η μπάντα ξεκινάει να παίζει εμβατήριο, ο Κ. φωνάζει, ουρλιάζει "Παρουσιάστε!", (ουρλιάζει λες για τη ζωή του!), πρώτος περνάει ο Π.K., και δώστου εγώ να κάνω παρουσιάστε στον ΟΝΝΕΔίτη της σχολής μου (τι ντροπή!...), μετά ο νομάρχης, ο Στρατηγός, από πίσω αμέτρητοι κολαούζοι με γαλόνια, ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, από δίπλα ο Άννας Μαρία Παπαρούνα που τώρα είναι σε έκσταση και γελάει βγάζοντας ασύλληπτους ήχους, από πίσω η Joe ή Ismahl (που τώρα γελάνε και τα μουστάκια της και δώστου φωτογραφίες ασταμάτητα), ο λοχαγός μου που μοιάζει με καμαριέρα, ένας απίστευτος θίασος, που αδελφέ μου καμία σχέση δεν έχει με τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται συγκεντρώθηκε.

Και εμείς, τα πουστοφάνταρα, σε θέση "Παρουσιάστε", ακούνητοι, αμίλητοι, να αποδίδουμε τιμές... Τιμές...Έτσι είχε η μέρα μου αδελφέ. Να μην στα πολυλογώ κουράστηκα πολύ, και γύρισα στο στρατόπεδο με φοβερό πονοκέφαλο. Και στα έγραψα για να παίρνεις κι εσύ κουράγιο για αυτά που περνάς εκεί πάνω.

Άντε, θα μιλήσουμε.

Θλίψη

Μαθαίνω ότι ο αρχιτραπεζίτης της Τράπεζας της Ελλάδας μάς αδειάζει τη γωνιά. Τι τραγικό τέλος!... Είναι αληθινά λυπηρό να είσαι ο συντάκτης όλων των εκθέσεων που ζητάνε αυστηρότερη πολιτική λιτότητας, επιτάχυνση των «αναδιαρθρώσεων», σκληρότερα μέτρα για τους εργαζόμενους, και την ίδια στιγμή να είσαι το αφεντικό που αποτυχαίνει πιο οικτρά από όλους να επιβάλλει αυτή την ατζέντα στο ίδιο του το μαγαζί…

Ο πρώην αρχιτραπεζίτης εξασφάλισε για τον εαυτό του μελαγχολικά γηρατειά.

Τι δεν είπε ο αρχιτραπεζίτης στις περίφημες εκθέσεις του για το ασφαλιστικό, την παραγωγικότητα, έστω και αν τόσο πολύ τον απασχόλησαν, τόσα πολλά βράδια τον ξενύχτησαν (αν δεν είναι αλήθεια οι πληροφορίες ότι δούλεψε σύννεφο το copy paste, παρά τον παχυλό μισθό του); Τίποτα σημαντικό για τον ίδιο. Την αλήθεια.

Η λύση για το ασφαλιστικό ήταν απλή, μπροστά στα μάτια κάθε φαντάρου που φυλάει σκοπιά, αόρατη όμως για τον αρχιτραπεζίτη μας.

Απλό: βάλτε τους συνταξιούχους να φυλάνε τις σκοπιές των - ολοένα και πιο έρημων – στρατοπέδων. Είναι τόσο δύσκολο; Λεφτά για τα προγράμματα τουρισμού των υπερηλίκων συνταξιούχων δεν υπάρχουν, μας λένε οι εκθέσεις, γι’ αυτό και τα ταμεία πρέπει να χαρατσωθούν. Λοιπόν, δώστε τις σκοπιές στους συνταξιούχους.

Και όλα τα προβλήματα λύνονται με μιας!

Οι συνταξιούχοι εξασφαλίζουν δωρεάν διακοπές στα νησιά, σίτιση, στέγαση, ενδιαφέροντα. Καθαρό αέρα μέσα στα πεύκα. Αν μάλιστα το ΓΕΣ άρει τον αναχρονιστικό αποκλεισμό των γυναικών από τα στρατόπεδα, τα ζευγάρια των συνταξιούχων θα απολαύσουν μια αναπάντεχη αναζωογόνηση της σεξουαλικής τους ζωής. Τίποτα δεν είναι πιο σεξουαλικό από τον συνταξιούχο που ποζάρει με όπλο και στολή μπροστά στη συμβία του (κι εδώ που τα λέμε η γενιά αυτή ξέρει και από πόλεμο, οπότε οι στρατιωτικές της ιστορίες θα είναι κάτι περισσότερο από το καφενοκουβεντολόι των στρατοπέδων σήμερα).

Ουρές λοιπόν για τα στρατόπεδα! Και ας μην πει κανείς ότι οι συνταξιούχοι θα κάνουν τίποτα λιγότερο από ό,τι κάνουν οι νεαροί φαντάροι στις σκοπιές σήμερα. Θα ήταν ηλικιακός ρατσισμός, και απύθμενη ηλιθιότητα. Περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να σηκωθούν τα πνεύματα των Οθωμανών πολιορκητών στις πύλες της Βιέννης και να συνεχίσουν την πολιορκία, παρά να έρθουν οι Τούρκοι σήμερα για να κλέψουν τους πυραύλους Στίγγερ…

Και οι φαντάροι; Οι φαντάροι γρήγορα για δουλειά! 100.000 νεαρά άτομα, στην ακμή της ηλικίας τους, στην παραγωγή! Που σήμερα χάνονται για έναν χρόνο. Εκατομμύρια εργατοώρες! Όχι σαν τις εργατοώρες των απεργιών που κοστίζουν ψωροδίφραγκα, έστω κι αν γι’ αυτές χύνονται ποτάμια μελάνης. Μιλάμε για εκατομμύρια!

Η παραγωγικότητα; Στα ύψη! Το ασφαλιστικό; Λυμένο! Η στυτική δυσλειτουργία των γερόντων μας; Θεραπεύτηκε! Η ανία των γηρατειών; Η βαρεμάρα των φαντάρων; Όλα εν τάξει!

Μα γιατί δεν τα σκέφτηκε όλα αυτά ο αρχιτραπεζίτης μας; Γιατί να τελειώνει έτσι άδοξα την καριέρα του, ταπεινωμένος από την συντεχνία των εργαζόμενων στην τράπεζά ΤΟΥ, που ξήλωσαν τον ασφαλιστικό νόμο πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των πρακτικών της Βουλής που τον ψήφισε;…

Γιατί έπρεπε να έχει ένα τόσο φριχτό τέλος;