Υπάρχω σε δύο εκδοχές. Ζω σε σκηνικό Matrix. Η μια έκδοχή μου είναι μέσα σε στρατόπεδα, φυλάκια, σκοπιές, βρώμικα κοντέινερ, με χακί ρούχα, δίπλα σε βάλτους και ενοχλητικά κουνούπια. Η άλλη μου εκδοχή είναι με κανονικά ρούχα, κάπου έξω, σε μια καφετέρια ή σ' ένα εστιατόριο. Στη δεύτερη ζωή μου, η πρώτη είναι σαν να μην υπάρχει. Για να μπω από την πρώτη στη δεύτερη, χρειάζεται να κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός συνθημάτων και παρασυνθημάτων, να υπογραφούν χαρτιά, να πρωτοκολληθούν έγγραφα. Στη δεύτερη εκδοχή μου, υπάρχω δανεικός, χρεωμένος σε κάποιο γραφείο χωμένο στον λαβύρινθο της πρώτης μου ζωής.
Ποιά είναι η κανονική και ποιά η ψεύτικη; Αν ακολουθήσω την αναλογία με το Matrix, το έξω είναι το ψεύτικο. Η ελευθερία είναι μέσα. Μόνο που στην ταινία, ο πόλεμος είναι δίκαιος και η ελευθερία είναι μέσα στο σκάφος του Νίο και του Μορφέα, έστω και υπό πολιορκία. Και η ελευθερία απαιτεί θυσίες.
Στη στρατιωτική μου θητεία, η ελευθερία μου είναι υπό διωγμό, όχι όμως από κάποιου είδους αόρατο εχθρό, ενάντια στον οποίο φυλάω σκοπιά. Βρισκομαι αντιμέτωπος με μια επίθεση νεοσυντηρητικού τύπου. Αρκεί μια ματιά στα στρατιωτικά οχήματα που με μεταφέρουν από τη μια μου ζωή στην άλλη, απομεινάρια ενός αποτυχημένου πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και μετέπειτα αγορασμένα από τον πιστό έλληνα σύμμαχο, για να την αποδείξει.
Το τέρμα αυτής της νεοσυντηρητικής επίθεσης μπορεί να έρθει για μένα με το σβήσιμο του ονόματός μου από τα στρατιωτικά κατάστιχα, και συνολικά με το κάψιμο όλων των στρατιωτικών βιβλίων (οι φαντάροι φίλοι μου που θα διαβάσουν αυτό το ποστ θα καταλάβουν αυτόματα ότι στα στρατιωτικά βιβλία συμπεριλαμβάνω όλα τα μπλε τετράδια εφόδων σε σκοπιές και θαλάμους, τα τετράδια διακίνησης οπλισμού και σκοπών και λοιπά τερατώδη τεμάχια...).
Μέχρι τότε βιώνω την ακαταμάχητη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού - θα τα πω και ας φωνάξει όσο θέλει ο Ηλίας: την βόλτα με το ΙΧ αυτοκίνητο, το αίσθημα "ελευθερίας" που βιώνω στο στρατιωτικό πρατήριο όταν κάνω τις αγορές μου. Το μπλε καλάθι είναι εκεί το σύμβολο της απελευθέρωσης. Η βόλτα στους διαδρόμους του πρατήριου (που υπήρχε στο κέντρο μας) ήταν ο αγαπημένος μας περίπατος, ακόμα κι αν δεν αγοράζαμε τίποτα.
Υποκατάστατα, μέχρι να αρπάξουμε την ευκαιρία για κάποιες στιγμές γνήσιας συλλογικότητας, που θα θυμίζουν πραγματική ελευθερία.
Στον στρατιωτικό μου κόσμο, η ελευθερία βρίσκεται στη συνωμοσία.
Υποκατάστατα, μέχρι να αρπάξουμε την ευκαιρία για κάποιες στιγμές γνήσιας συλλογικότητας, που θα θυμίζουν πραγματική ελευθερία.
Στον στρατιωτικό μου κόσμο, η ελευθερία βρίσκεται στη συνωμοσία.
4 comments:
Με τη μοναξιά όμως τί γίνεται; Πώς παλεύεις τη μοναξιά; Γιατί γι αυτή δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Τέσπα ΄σου αφιερώνω ένα τραγουδάκι που μάλλον θα σε εκφράζει. Διάβασέ το και θέλω να μου γράψεις τι ένοιωσες όταν διαβάσεις την τελευταία στροφή.
Bob Dylan
Masters Of War
Come you masters of war
You that build all the guns
You that build the death planes
You that build the big bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks
You that never done nothin'
But build to destroy
You play with my world
Like it's your little toy
You put a gun in my hand
And you hide from my eyes
And you turn and run farther
When the fast bullets fly
Like Judas of old
You lie and deceive
A world war can be won
You want me to believe
But I see through your eyes
And I see through your brain
Like I see through the water
That runs down my drain
You fasten the triggers
For the others to fire
Then you set back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
As young people's blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud
You've thrown the worst fear
That can ever be hurled
Fear to bring children
Into the world
For threatening my baby
Unborn and unnamed
You ain't worth the blood
That runs in your veins
How much do I know
To talk out of turn
You might say that I'm young
You might say I'm unlearned
But there's one thing I know
Though I'm younger than you
Even Jesus would never
Forgive what you do
Let me ask you one question
Is your money that good
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul
And I hope that you die
And your death'll come soon
I will follow your casket
In the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand o'er your grave
'Til I'm sure that you're dead
Το ποιο φοβερό από όλα αυτά είναι ότι αυτό το matrix το έχουν φτιάξει οι ποιο ανίκανοι άνθρωποι, μήπως όμως και τον νεοσυντηριτισμό δεν τον έχουν φτιάξει παρόμοιοι ηλίθιοι. Πολοί μικροί τους όλοι για εσάς τους φαντάρους. Ευτυχώς αγαπητέ η συνομωσία αυτή υπάρχει στις καρδιές κάθε φαντάρου (και ας μην διαβάζουν Κωστόπουλο,Comment 4 Sveik Only)
ωραίο το άσμα ηλία....
τι ένιωσα;...
θα σου πω τι μου ήρθε στο μυαλό πάντως...
μιας και ο EgOn σ' αυτό το μπλογκ έχει μνημονεύσει τον Τρότσκι, αυτό που μου ήρθε ήταν η αιμοβόρα ατάκα του Νταβίντοβιτς:
"η ανθρωπότητα δεν θα ευτυχήσει παρά μόνο όταν ο τελευταίος καπιταλιστής κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη".
Στους καιρούς μας (και ιδίως για την Αριστερά των καναλιών) τέτοιου είδους διατυπώσεις είναι ξεπερασμένες. Πως να χτίσεις κίνημα με τέτοια πράγματα, τρομάζουν τον κόσμο, κλπ, κλπ.
Όμως, τι τα θες ηλία μου, η ανθρωπότητα δεν θα ευτυχήσει παρά μόνο όταν ο τελευταίος στρατηγός κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου συνταγματάρχη....
Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τον βαθύ ανθρωπισμό που υπάρχει σ' αυτό το τσιτάτο, έχει πολύ δρόμο ακόμα να διαβεί προς την ελευθερία.
Καλώς ήρθες στο νεοελληνικό matrix.
Ο πόλεμος για το μυαλό σου συνεχίζεται.
Post a Comment