Είμαι δίπλα στην Τουρκία!...

…ή αλλιώς στην άκρη του Θεού (πιο πέρα έχει μόνο Αλλάχ). Το στρατόπεδο είναι περικυκλωμένο από βουνά και στο βάθος έχει θάλασσα. Φτάσαμε χτες και σήμερα μας δώσανε έξοδο, όπως και την υπόλοιπη βδομάδα (τη λένε βδομάδα προσαρμογής). Το νησί είναι όμορφο και, με τον καιρό να ξανοίγει, το πράγμα θα έχει και τα καλά του.

Ο εγκλεισμός είναι μόνο που θα είναι πιο δύσκολος. Το Κέντρο ήταν μέσα στην πόλη, ένιωθες την πραγματική ζωή στα πόδια σου. Η Μονάδα είναι απομονωμένη. Θα χρειαστεί υπομονή, πολλή προσπάθεια με τα υπόλοιπα παιδιά, και πράματα να ασχοληθείς. Άδειασα το MP3 από τα παλιά τραγούδια και το γέμισα με νέα (μπήκα με 400 λεπτά Pink Floyd στο Κέντρο και είχα την αυταπάτη ότι θα ακούσω τα δύο, άντε τα τρία κομμάτια που μου αρέσανε, αλλά τα χτύπησα όλα από πόσες φορές!).

Από βιβλία συνεχίζω την προσπάθεια να διαβάσω (και να τελειώσω) το 900 σελίδων πόνημα του Thompson με τίτλο The making of the english working class. Έχω την εντύπωση πως κάποια βιβλία δεν θα είχα ποτέ τον χρόνο και την αυτοπειθαρχία να τα διαβάσω, οπότε ο στρατός είναι μια καλή ευκαιρία (ξέρω βέβαια ότι η εντύπωση αυτή είναι ψεύτική και ότι απλά με βοηθάει να εξωραΐζω τα πράγματα, αλλά τέλος πάντων).

Οι «παλιοί» στο στρατόπεδο είναι μια χαρά παιδιά. Ο κόσμος είναι γενικά πολύ πιο μπροστά από όσο πιστεύεται. Είμαστε όλοι κομμάτι μιας μεγάλης συνωμοσίας με σκοπό να περάσει όσο πιο γρήγορα και άνετα το 12μηνο της θητείας. Όλα τα άλλα (το χακί, οι σκοπιές, οι ανώτεροι, οι υπουργοί, οι «εθνικές επέτειοι») είναι ένα θέατρο. Το ενδεχόμενο του πολέμου είναι για τους καραβανάδες ό,τι είναι και για τους παπάδες το ενδεχόμενο της Δευτέρας Παρουσίας. Είναι τόσο παρόν στη ρητορική και των δύο. Όμως αν συμβεί, δεν θα ξέρουν από πού να φύγουνε και που να κρυφτούνε.

Προς το παρόν, πρέπει να χαμηλώσω ταχύτητες και να πιάσω ρελαντί για το επόμενο πεντάμηνο. Θα περάσει κομμάτι κομμάτι.