Πώς περνάω στον στρατό

Κλείνω σήμερα τέσσερις βδομάδες στο στρατόπεδο.
Την επόμενη Παρασκευή, φεύγουμε για τις μονάδες μας, αρχίζει έτσι το δεύτερο κομμάτι της θητείας.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα, νομίζω πως αυτή είναι μια θετική σκέψη που θα πρέπει να συνεχίσω να κάνω.
Όχι γιατί δεν μπορώ να γκρινιάξω. Προχτές στον θάλαμο μπήκε ένα ποντίκι. Αρουραίος ολόκληρος. Υπάρχει σχετική φωτογραφία που θα ανεβάσω εν καιρώ από το νεκρό κουφάρι του (η διμοιρία αποδείχτηκε ετοιμοπόλεμη…). Τα στρώματα στα οποία κοιμόμαστε έχουν χώμα (το να πω σκόνη θα ήταν απλώς ψέμα). Η ημερομηνία κατασκευής τους κυμαίνεται ανάμεσα στο 1953 και το 1965 (δεν κάνω πλάκα, το γράφει πάνω φαρδιά πλατειά). Πολλά από αυτά κατασκευάστηκαν όταν δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης, και τώρα για το πότε καθαρίστηκαν τελευταία φορά, νομίζω ότι η Μεταπολίτευση είναι μια θεμιτή υπόθεση. Σχεδιάζουμε να δώσουμε κομμάτια του υφάσματος για χημική ανάλυση (η φαγούρα που προκαλούν τα στρώματα προοιωνίζονται το λιγότερο ψείρες).
Οι τουαλέτες είναι «τούρκικες». Υπάρχει όμως μια σοβαρή παράλειψη, που μου την υπέδειξε ένας μουσουλμάνος φίλος μου. Οι «τούρκικες» τουαλέτες διαθέτουν βρύση με καθαρό νερό και σαπούνι μέσα στην τουαλέτα για να πλένεσαι στο επίμαχο σημείο. Οι «τούρκικες» τουαλέτες του ελληνικού στρατού δεν προέβλεψαν αυτή την πολυτέλεια (ίσως εμείς οι «δυτικοί», λόγω των στερεοτύπων μας για το καθαρό και το βρώμικο, δεν κάνει να πιάνουμε τον κώλο μας).
Η καθαριότητα είναι εμμονή μέσα στο στράτευμα. Όμως, οι φαντάροι πολλές φορές πηγαίνουν για φαγητό χωρίς να έχουν πριν την ευκαιρία να πλύνουν τα χέρια τους. Όχι ασήμαντη παράλειψη για κάποιους που υποτίθεται ότι κοπτονται για την καθαριότητα.
Το φαγητό υπάρχουν μέρες που είναι άθλιο. Αλλά εγώ τρώω όλη τη μερίδα μου, μερικές φορές παίρνω και διπλή από κάποιον πιο εκλεκτικό φίλο. Όμως, οι περισσότεροι ανώτεροι δεν τρώγονται με τίποτα, ειδικά αυτοί που πιστεύουν τις στρατιωτικές μπαλαφαρίες. Αυτούς απλά πρέπει να τους αποφεύγεις όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ωστόσο τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.
Οι φαντάροι στο στρατό είναι συνειδητοποιημένοι για την παράνοια της στρατιωτικής θητείας. Από πολλές και διαφορετικές αφετηρίες ο καθένας. Ένας φίλος μού έλεγε χτες πόσο απελπιστική είναι μια χώρα που βάζει τη νεολαία της στην πιο παραγωγική της ηλικία να βαράει σκοπιές έξω άπο άδειες, άχρηστες αποθήκες. Η διάσταση αυτή της παραγωγικότητας, όπως τη σκέφτηκε ένας ταπεινός φαντάρος, δεν δίνεται ποτέ στις εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Απλά, θεωρείται δεδομένη.
Το στρατόπεδο ζει έξω από τους ρυθμούς της καθημερινότητας του έξω κόσμου. Οι πολιτικές συζητήσεις απαγορεύονται (φυσικά πολιτικές συζητήσεις γίνονται ασταμάτητα και ας λέει ό,τι θέλει το ΓΕΣ). Υπάρχουν όμως στιγμές που ο έξω κόσμος εισβάλλει φουριόζικα μέσα στο στρατόπεδο.
Αν έπρεπε να ξεδιαλέξω την ευτυχέστερη στιγμή μου αυτές τις εβδομάδες, θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη την πρώτη διακοπή ρεύματος λόγω της απεργίας των εργατών της ΔΕΗ. Υποτίθεται πως το στρατόπεδο ζει έξω από τα ανεβοκατεβάσματα της πολιτικής και της ταξικής πάλης. Έλα όμως που η ταξική πάλη δεν τιθασεύεται από τέτοιου είδους ευχολόγια. Όλα τα επιτελικά σχέδια των καραβανάδων δεν αξίζουν μία όταν η ΓΕΝΟΠ αποφασίζει να κατεβάσει τους διακόπτες. Το στρατόπεδο βυθίστηκε στο σκοτάδι, οι φαντάροι δεν μπορούσαν να φάνε, τα μηχανήματα να δουλέψουν, τίποτα.
Έτυχε να είμαι στα μαγειρεία τις ώρες της διακοπής, ομολογουμένως μια ατυχής σύμπτωση. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να πλύνουμε με το χέρι εκατοντάδες πιάτα και δίσκους ανάμεσα στο μεσημεριανό και το βραδυνό φαγητό. Ήταν η πιο ζόρικη λάντζα της ζωής μου, κι όμως την έκανα με ένα σαρδόνειο χαμόγελο που ανακούφιζε την κούραση μου.
Αργά το βράδυ, όταν γύρισα στον θάλαμο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, άνοιξα το ραδιοφωνάκι για να με πιάσει ο ύπνος. Τα νέα ήταν αναγκαστικά συντομότερα, γιατί το Χρηματιστήριο είχε μείνει άλλη μια μέρα κλειστό.
Έσκασα ένα γελάκι και έπεσα για ύπνο.