Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα μου καρφώθηκε να βρω τα εκλογικά αποτελέσματα στον Δήμο Παπάγου, εκεί δηλαδή που διαβιώνει η ανώτερη ιεραρχία του Ελληνικού Στρατού, και να τα συγκεντρώσω σε κοινή θέα.
Απόλυτη παντοκρατορία της Νέας Δημοκρατίας, αν και 20 χρόνια εκτός εξουσίας.
Το 1996: 60,11%,
το 2000: 62,27%
το 2004: 65,53%
και το 2007: 59,68%.
Το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά γύρω στα 20-25%.
Το 1996: 21,70%
Το 2000: 27,62%
Το 2004: 20,76%
Και το 2007: 16,90%
Και η Αριστερά μόνιμα χαμηλά, αν εξαιρέσει κανείς μια άνοδο του ΣΥΝ στις τελευταίες εκλογές.
Για τις ιδιαίτερες προτιμήσεις αυτού του 60% που προτιμά τη Ν.Δ, να πω εδώ ότι κάθε φορά που κατεβαίνει ακροδεξιό ψηφοδέλτιο, ο Δήμος Παπάγου του δίνει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά του. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το ΛΑΟΣ πήρε σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από το εθνικό του. Όμως, αυτό φαίνεται καλύτερα σε συνθήκες «χαλαρής» ψήφου. Δεν υπάρχουν δυστυχώς στο διαδίκτυο τα νομαρχιακά αποτελέσματα του 2002 ανά δήμο, ωστόσο από ανάλυση της Public Issue μαθαίνουμε ότι ο Καρατζαφέρης πήρε στον Δήμο Παπάγου το υψηλότερο ποσοστό του, δηλαδή 23% (έναντι 44% του Τζανετάκου, βλ.: http://www.publicissue.gr/521/karatzaferis).
Στράτευση στα 18 είπατε;
4 comments:
Ένα σχόλιο δικό μου:
γιατί με ενδιέφερε το ζήτημα της ψήφου στου Παπάγου; Δεν το είχα ξεκάθαρο, αλλά τώρα το σκέφτηκα περισσότερο (δεν παλεύεται αλλιώς η σκοπιά...).
Το παραμύθι της σημερινής δημοκρατίας είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι και ίδιοι. Από παντού καλλιεργείται μια εικόνα εξισωτισμού (και πώς όχι αφού τα επιχειρήματα υπέρ της θεσμοθετημένης ανισότητας δύσκολα μπορούν να νομιμοποιηθούν). Όλοι φοράμε πάνω κάτω τα ίδια ρούχα, συμμετέχουμε στην ίδια κοινωνική και πολιτική ζωή, έχουμε τηλεόραση, βλέπουμε μπάλα (ειδικά όταν παίζει η Εθνική), κλπ, κλπ.
Έτσι, και οι εκλογές είναι ένα γκάλοπ που αντικατοπτρίζει τη δημοφιλία των κομμάτων σε αυτόν τον χυλό. Λίγο πολύ, η επιρροή των κομμάτων είναι ζήτημα της στατιστικής σε έναν ομοιόμορφο πληθυσμό. Πότε το ένα κόμμα είναι πάνω, πότε κάτω και το αντίστροφο. Έτσι εξηγούνται και οι μεταβολές: λίγο πολύ ένα 7% που φεύγει από τους μεν και παει στους δε και τούμπαλιν.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι...
Ο κοινωνικός ρόλος και η ταξική θέση εξακολουθούν να παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην κομματική επιλογή. Προσοχή: όχι απλώς το οικονομικό συμφέρον. Υποτίθεται πως η επιρροή του ΠΑΣΟΚ στους εργαζόμενους του Δημοσίου έχει να κάνει με την εικοσάχρονη κυριαρχία του. Αν δηλαδή η ΝΔ μείνει στην εξουσία 20 χρόνια, οι δ.υ. θα ψηφίζουν ΝΔ, κλπ, κλπ.
Με την ίδια λογική, ο Δήμος Παπάγου θα έπρεπε να βγάζει μονοκούκι ΠΑΣΟΚ, ή πάντως κάτι πιο ισορροπημένο από τα αποτελέσματα που βλέπουμε, αφού η δυνατότητα της πολιτικής εξουσίας να ρυθμίζει τα της εξέλιξης των στρατιωτικών είναι πολύ μεγάλη. Κι όμως, δεν φτάσανε 20 χρόνια για το ΠΑΣΟΚ να πρασινίσει τον Δ. Παπάγου, και δεν θα του φτάσουνε ούτε άλλα 120...
Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο "καθολικής ψηφοφορίας", αλλά σε μια κοινωνία με τάξεις και θεσμούς, κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.
Ο στρατός είναι ο θεσμός εκείνος που εξασφαλίζει την "εθνική ενότητα" ενός κοινωνικού σχηματισμού, γι' αυτό και η ιεραρχία του δεν μπορεί παρά να τάσσεται με την συντήρηση του status quo, και βέβαια αυτή να είναι και η κομματική της επιλογή. Ειδικά αυτό ισχύει για τον ελληνικό στρατό, με την δεδομένη ιστορική πορεία, που μην φανταστεί κανείς ότι είναι πια και τόσο παλιά...
Η αδιάσπαστη συνέχεια μάλιστα του στρατού (στην ιεραρχία, στην λειτουργία του, κλπ) σημαίνει ότι το παρόν του Παπάγου είναι τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω, όπως και τόσα άλλα πράγματα μέσα στα στρατόπεδα...
Κι επειδή έτσι είναι τα πράγματα, οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής της υπαρχουσας κατάστασης θα έχει να συγκρουστεί με αυτούς τους θεσμούς και τις δεδομένες προτιμήσεις τους.
Γι' αυτό και μια μέθοδος κοινωνικής αλλαγής που παίζει τα ρέστα της στην καθολική ψήφο, αντί να προετοιμάζει το δικό της κοινωνικό στρατόπεδο για την σκληρή αντιπαράθεση που θα ξεσπάσει όταν οι αντιθέσεις ξεσκεπαστούν είναι μόνιμα αδιέξοδη.
Κινδυνεύει δηλ. να πέφτει διαρκώς θύμα του "συνδρόμου της απατημένης συζύγου", θυμίζοντας μάλιστα στους "θεσμούς" τις υποχρεώσεις τους, όταν στην πραγματικότητα αυτές οι υποχρεώσεις δεν ήταν παρά το πέπλο με το οποίο συγκαλύπτονταν οι κρυμμένες αντιθέσεις.
Το να περιμένει κανείς τον Δ. Παπάγου να "ευθυγραμμιστεί" - έστω - με την υπόλοιπη κοινωνία και το 70% της Δεξιάς να πάει στο 40%, δεν είναι "ρεαλισμός". Είναι αυτογκολ.
Φίλε μου Svejk καλημέρα (ή καλησπέρα, αν "μπεις" το βράδυ). Με κάθε ειλικρίνεια: Αν δεν βρίσκεις πιά γούστο ή ενδιαφέρον στην ποδοσφαιροκουβέντα μας, μη διστάσεις να μου το πεις. Αν όμως όχι, τότε μην παραλείπεις να "τσεκάρεις" την σχολιογραφία στο σχετικό post. Ξεχασιάρη!
Σε χαιρετώ με την σειρά μου. Ελπίζω να είσαι "ελεύθερος υπηρεσίας" απόψε. Και αναθεώρησε την απόφασή σου να μην μετράς τις μέρες. Βοηθάει! Ιδίως όταν φτάσεις να έχεις περισσότερες μέρες πίσω σου, απ' όσες έχεις μπροστά σου! (Πληροφοριακά, στην περίπτωσή σου αυτό θα συμβεί τα μεσάνυχτα της 5ης Αυγούστου!)
Η αλήθεια είναι πως όπως βλέπεις και από την θεματολογία μου, δεν έχω κάποιο πρόγραμμα του τι γράφω.
Αυτό το blog είναι κάτι σαν τη δημοσιοποίηση των εμμονών μου στις ώρες της στρατιωτικής μου πλήξης.
Αυτό είναι η αλήθεια δεν με κάνει και τον πιο κατάλληλο συζητητή.
Τώρα ας πούμε με έχει πιάσει μια εμμονή να γράψω κάτι για την τέχνη και τον ρατσισμό. Γιατί; Μην με ρωτάς.
Όπως βλέπεις και από το παρόν post, είμαι λίγο τρικυμία εν κρανίω.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν είμαι συνεπής και συστηματικός σε μια κουβέντα, έχεις δίκιο να μου το επισημαίνεις... :)
Ελπίζω να μην είμαι ξενερωτικός με οποιοδήποτε τρόπο.
Ώστε 5 Αυγούστου?
Κάτι θα πρέπει να προετοιμάσω γι' αυτή την ημερομηνία...
Post a Comment