Matrix

Υπάρχω σε δύο εκδοχές. Ζω σε σκηνικό Matrix. Η μια έκδοχή μου είναι μέσα σε στρατόπεδα, φυλάκια, σκοπιές, βρώμικα κοντέινερ, με χακί ρούχα, δίπλα σε βάλτους και ενοχλητικά κουνούπια. Η άλλη μου εκδοχή είναι με κανονικά ρούχα, κάπου έξω, σε μια καφετέρια ή σ' ένα εστιατόριο. Στη δεύτερη ζωή μου, η πρώτη είναι σαν να μην υπάρχει. Για να μπω από την πρώτη στη δεύτερη, χρειάζεται να κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός συνθημάτων και παρασυνθημάτων, να υπογραφούν χαρτιά, να πρωτοκολληθούν έγγραφα. Στη δεύτερη εκδοχή μου, υπάρχω δανεικός, χρεωμένος σε κάποιο γραφείο χωμένο στον λαβύρινθο της πρώτης μου ζωής.

Ποιά είναι η κανονική και ποιά η ψεύτικη; Αν ακολουθήσω την αναλογία με το Matrix, το έξω είναι το ψεύτικο. Η ελευθερία είναι μέσα. Μόνο που στην ταινία, ο πόλεμος είναι δίκαιος και η ελευθερία είναι μέσα στο σκάφος του Νίο και του Μορφέα, έστω και υπό πολιορκία. Και η ελευθερία απαιτεί θυσίες.

Στη στρατιωτική μου θητεία, η ελευθερία μου είναι υπό διωγμό, όχι όμως από κάποιου είδους αόρατο εχθρό, ενάντια στον οποίο φυλάω σκοπιά. Βρισκομαι αντιμέτωπος με μια επίθεση νεοσυντηρητικού τύπου. Αρκεί μια ματιά στα στρατιωτικά οχήματα που με μεταφέρουν από τη μια μου ζωή στην άλλη, απομεινάρια ενός αποτυχημένου πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και μετέπειτα αγορασμένα από τον πιστό έλληνα σύμμαχο, για να την αποδείξει.

Το τέρμα αυτής της νεοσυντηρητικής επίθεσης μπορεί να έρθει για μένα με το σβήσιμο του ονόματός μου από τα στρατιωτικά κατάστιχα, και συνολικά με το κάψιμο όλων των στρατιωτικών βιβλίων (οι φαντάροι φίλοι μου που θα διαβάσουν αυτό το ποστ θα καταλάβουν αυτόματα ότι στα στρατιωτικά βιβλία συμπεριλαμβάνω όλα τα μπλε τετράδια εφόδων σε σκοπιές και θαλάμους, τα τετράδια διακίνησης οπλισμού και σκοπών και λοιπά τερατώδη τεμάχια...).

Μέχρι τότε βιώνω την ακαταμάχητη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού - θα τα πω και ας φωνάξει όσο θέλει ο Ηλίας: την βόλτα με το ΙΧ αυτοκίνητο, το αίσθημα "ελευθερίας" που βιώνω στο στρατιωτικό πρατήριο όταν κάνω τις αγορές μου. Το μπλε καλάθι είναι εκεί το σύμβολο της απελευθέρωσης. Η βόλτα στους διαδρόμους του πρατήριου (που υπήρχε στο κέντρο μας) ήταν ο αγαπημένος μας περίπατος, ακόμα κι αν δεν αγοράζαμε τίποτα.

Υποκατάστατα, μέχρι να αρπάξουμε την ευκαιρία για κάποιες στιγμές γνήσιας συλλογικότητας, που θα θυμίζουν πραγματική ελευθερία.

Στον στρατιωτικό μου κόσμο, η ελευθερία βρίσκεται στη συνωμοσία.

Τηλεγράφημα

Το υπηρεσιακό είναι πολύ σύντομο STOP ο εγκλεισμός μου συνεχίζεται STOP σήμερα ο Χριστός σταυρώθηκε και η ελληνική σημαία κυματίζει μεσίστια στο στρατόπεδο λόγω πένθους STOP οι κόκκινες παπαρούνες απέναντι στη σκοπιά ανθίσανε μέσα στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα STOP ο Ηλίας διαβάζει τον Ιμπεριαλισμό του David Harvey στο στρατόπεδο και το πρωί γράφει χειρόγραφες αφιερώσεις στα βιβλία του αγιορείτη γέροντα Παϊσιου που θα μοιραστούν στους φαντάρους STOP στο στρατόπεδο αναγνώστηκε διαταγή του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Μεϊμαράκη ενάντια στην δικτατορία της 21ης Απριλίου STOP το ΓΕΣ μας εύχεται καλό πάσχα και μας στέλνει ένα αρνί για 30 φαντάρους STOP υπηρετούμε την πατρίδα ως πιστοί και φιλότιμοι στρατιώτες STOP επιδόσατε... Καλός στρατιώτης Σβέικ

Καλλιτεχνικό διάλειμμα

Παραπέμπω σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που έγινε στο blog της Ωχράς Σπειροχαίτης (για όσους δεν γνωρίζουν είναι μια αντιεξουσιαστική μουσική μπάντα).
Η συζήτηση υπάρχει εδώ:
http://wxra.blogspot.com/2008/02/blog-post.html.
Γίνεται ανάμεσα σε πολλούς και πολλές, αλλά επικεντρώνω στις παρεμβάσεις της Ωχράς και του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η συζήτηση ξεκίνησε με ένα post στο οποίο η Ωχρά καυτηρίασε την συνεργασία του Θ.Π. με τον Διονύση Σαββόπουλο. Για την Ωχρά, η ενέργεια αυτή του Θ.Π. αποτελεί το τέρμα της ελεύθερης καλλιτεχνικής του δημιουργίας – δεν προχωράω στο σκεπτικό τους, μπορεί κανείς να το βρει στο μπλογκ.
Για καλή μας τύχη, ο Θανάσης απαντάει στην κριτική (ανεξάρτητα από το αν η κριτική της Ωχράς είναι σωστή, ο Θ.Π. δεν τηλεμεταφέρθηκε ξαφνικά στον κόσμο του Νταλάρα και της Πρωτοψάλτη, αλλά εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας).
Πληροφορία: η τελευταία πολιτική παρέμβαση του Σαββόπουλου ήταν η συναυλία που έδωσε στην Λευκωσία σε υποστήριξη του υποψηφίου της κυπριακής Δεξιάς Γιαννάκη Κασουλίδη (στη συναυλία ακουστήκανε εθνικιστικά και φασιστικά συνθήματα). Αν σκεφτεί κανείς την τύχη της υποψηφιότητας Κασουλίδη (που καταποντίστηκε), θα πρέπει να είναι υποψιασμένος και για την επιτυχία που θα κομίσει ο Σαββόπουλος στην μουσική πορεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Τα ερωτήματα που εγείρει το γεγονός είναι προφανή – αυτονομία της τέχνης, σχέση της με την πολιτική στράτευση, εμπορευματοποίηση και ούτω καθεξής.
Ένα σύντομο σχόλιο από μένα, όχι για την καρδιά της συζήτησης.
Ο Θ.Π. μπορεί να μην επιδίωξε ποτέ την πολιτικοποίηση της τέχνης του με τον τρόπο που το έκανε ένα κομμάτι του μουσικού του κοινού. Αλλά, επειδή η καλλιτεχνική δημιουργία δεν ανήκει μόνο στον δημιουργό, αλλά και σε αυτούς που τη γεύονται, ο Παπακωνσταντίνου θα αντιμετωπίσει δίκαια την οργή του πιο πολιτικοποιημένου κομματιού του ακροατηρίου του. Αυτό το ακροατήριο είναι ζόρικο. Όποιος το προσεγγίζει και το γλυκαίνει, θα πρέπει να μάθει να υφίσταται τις συνέπειες αυτής της προσέγγισης. Αν σε κάποιους η «πολιτικοποίηση» της καλλιτεχνικής δημιουργίας θυμίζει «γεροντοκόρες», τότε καλά θα κάνει να μην ανακατεύεται με τα πίτουρα.
Έχοντας πει αυτό, εξακολουθώ να πιστεύω στις αγαθές προθέσεις του Παπακωνσταντίνου. Ο Θ.Π. ανήκει στη μεγάλη χορεία των ανθρώπων που εξασκούν τον αντικαπιταλισμό, χωρίς όμως θεωρία. Κάποιος θα αντιτάξει ότι η απουσία θεωρίας είναι και αυτή μια θεωρία (παρατήρηση με την οποία συμφωνώ), αλλά νομίζω ότι η διαφοροποίηση της Ωχράς με τον Θανάση στη συγκεκριμένη κουβέντα είναι ότι ο Θ.Π. δεν λογοδοτεί σε καρφωμένες στον τοίχο πολιτικές αρχές, όπως οι πρώτοι. Ζει και ανακαλύπτει την εναντίωσή του στο σύστημα-όπως-είναι-σήμερα (και αυτό το πιστεύω ακράδαντα) με τον τρόπο που ζει και ανακαλύπτει τη μουσική του. Αυτό κάνει τις παρατηρήσεις της Σπειροχαίτης να μοιάζουν μια έξωθεν επιβολή στον τρόπο του (εξ ου και τα σχόλια περί επιθετικότητας, κλπ). Έστω κι αν θα μπορούσε να επισημάνει κάποιος ότι η εφαρμογή αυτού του κανόνα σε πολλούς αντιεξουσιαστές που ειρωνεύονται τις πρωτοπορίες και αρέσκονται να γιορτάζουν το «αυθόρμητο», θα τους έκανε να κοκκινίζουν από ντροπή.
Το θέμα σηκώνει συζήτηση.

Περί στελεχών

Μια βδομάδα σε φυλάκιο, χωρίς ώρα έξοδο, με σκοπιά τρεις φορές το 24ωρο από δύο ώρες έκαστη και αρκετές αγγαρείες, είναι αρκετή για να κάνει μια εξάωρη έξοδο με υπηρεσιακό σημείωμα να μοιάζει παράδεισος ελευθερίας.

Ανοίγω post με αποκλειστικά ένα ερώτημα: είναι εντύπωσή μου ή το 1/2 των ανωτέρων - των "στελεχών" για να χρησιμοποιήσω την προβλεπόμενη ορολογία - έχει πρόβλημα δυσλεξίας;

Ως πρόβλημα δυσλεξίας εννοώ ο,τιδήποτε, από το να μην μπορείς να πεις το ρο, να ψευδίζεις στο σίγμα, να χάνεται το link ανάμεσα στον εγκέφαλο και την ομιλία και να κάνεις pause, να έχεις πρόβλημα άρθρωσης και ούτω καθεξής. Το 1/2 δεν είναι τυχαίο νούμερο, είναι εκτίμησή μου την οποία θέτω σε ανοιχτή συζήτηση.

Ισχύει αυτή η εκτίμηση ή είναι αποτέλεσμα λαλήματος από την πολλή σκοπιά και την υπερπροσπάθεια να προφυλάξω - άδειες - αποθήκες από τον πανταχού παρόντα "εχθρό";

Θα επανέλθω.

Υ.Γ.: Η φωτό δείχνει πινακίδα αναρτημένη έξω από τουαλέτα "στελεχών". Ένα φαντάρι την ξεσήκωσε και υπάρχει στο http://www.amarkos.gr/blog/?p=58.