Βία

Οι μέρες περνάνε αργά και όλο και περισσότερο (κακή συνήθεια) κοιτάζω το στρατιωτικό ημερολόγιο που επιμελήθηκε το 7ο Επιτελικό Γραφείο και χαζεύω το ιστορικό επετειολόγιο. Σαν χτες, 22/09/1827, "μετά από άρνηση των Μανιατών και Μεσσηνίων να υποταχθούν στον Ιμπραήμ, οι Αιγύπτιοι ερημώνουν τη Μεσσηνία και αρχίζουν συστηματική γενοκτονία του πληθυσμού της Πελοποννήσου". Σαν σήμερα, 23/09/1821, "ελληνικές δυνάμεις, υπό την Αρχηγία του Θ. Κολοκοτρώνη, ύστερα από τρίμηνη πολιορκία, καταλαμβάνουν την Τρίπολη, όπου είχαν συγκεντρωθεί 40.000 Τούρκοι. Η άλωση της Τριπόλεως αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για τους Τούρκους και την πρώτη νίκη της Επανάστασης".

Ο όρος "γενοκτονία" (το συστηματική είναι πλεονασμός, μιας και στην έννοια της γενοκτονίας περικλείεται η συστηματικότητα) είναι γέννημα του 20ού αιώνα. Αν χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει την καταστολή της ελληνικής Επανάστασης από τους Οθωμανούς, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί να μην χρησιμοποιηθεί και για το τι ακολούθησε την κατάληψη της Τριπολιτσάς (μία περιγραφή της σφαγής των Τούρκων και των Εβραίων της πόλης από πηγές της εποχής μπορεί να βρεθεί στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια http://el.wikipedia.org). Ο Κολοκοτρώνης περιέγραφε στα απομνημονεύματά του πως: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο χιλιάδες. Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Ελληνες εσκοτώθηκαν εκατό.»

Ο William St. Clair, αυτόπτης μάρτυρας, γράφει: «Πολύ πάνω από δέκα χιλιάδες Τούρκοι πέθαναν. Αιχμάλωτοι τους οποίους υποπτευόταν οι Έλληνες ότι έκρυβαν τα χρήματά τους βασανίστηκαν βίαια. Τους ξερίζωσαν χέρια και πόδια και τους σούβλισαν αργά πάνω σε φωτιές. Άνοιγαν τις κοιλιές των εγκύων γυναικών, τους έκοβαν τα κεφάλια και έβαζαν κεφάλια σκυλιών ανάμεσα στα πόδια τους. Από την Παρασκευή ως την Κυριακή ο αέρας ήταν γεμάτος από κραυγές. Ένας Έλληνας καυχάτο ότι έσφαξε ενενήντα αμάχους. Οι Eβραίοι της πόλης υπέστησαν συστηματικούς βασανισμούς ... Επί εβδομάδες μετά λιμοκτονούντα παιδιά Τούρκων που έτρεχαν αβοήθητα μέσα στα χαλάσματα σφαγιάσθηκαν και πυροβολήθηκαν από ενθουσιώδεις Έλληνες... Όλα τα πηγάδια μολύνθηκαν από τα πτώματα που είχαν πέσει μέσα». Η βία των Αιγύπτιων στη Μεσσηνία, για το ιστορικό επετειολόγιο του Ελληνικού Στρατού, είναι γενοκτονία, η βία των Ελλήνων επαναστατών είναι απλώς περιφανής νίκη. Το πιθανότερο είναι πως οι Τούρκοι και οι Εβραίοι της πόλης συνωστίστηκαν κατά την είσοδο των απελευθερωτικών στρατευμάτων.

Υπάρχει μια πολιτική σχολή που θεωρεί πως μπορεί να ξεμπλέξει με το ζήτημα της βίας, αποδοκιμάζοντάς την "απ' όπου κι αν προέρχεται". Αυτή η πολιτική σχολή έχει περάσει και στην ιστοριογραφία: εδώ η μέθοδος είναι πως, αν ξαναγράψουμε την ιστορία λειαίνοντας και απαλείφοντας τα βίαια στιγμιότυπά της, ο κόσμος μας θα γίνει αναπόφευκτα λιγότερο βίαιος. Πρόκειται σίγουρα για πρόοδο από την τακτική να αρνείσαι ότι και οι δικοί μας στρατιώτες βίαζαν, έσφαζαν, πλιατσικολογούσαν, κλπ, κλπ. Αλλά, η ιστορική αλήθεια δεν κρύβεται. Η ελληνική επανάσταση, που ήταν μια καθόλα δίκαιη υπόθεση την εποχή που ξετυλίχτηκε, ήταν βαμμένη στο αίμα, όπως ήταν και όλες οι αστικές επαναστάσεις (και αυτή ήταν σίγουρα μια από τις μεγάλες διαφορές τους με τις αντίστοιχες προλεταριακές του 20ού αιώνα). Μπορεί αυτή η διαπίστωση να μην κάνει την σφαγή της Τριπολιτσάς λιγότερο βάρβαρη, αλλά η βία νοηματοδοτείται διαφορετικά από διαφορετικές εποχές και από διαφορετικά χαρακώματα. Το ζήτημα είναι σε ποιά πλευρά είσαι.

Σαν χτες, (συνεχίζει το ιστορικό επετειολόγιο), την 22/09/1942, "μέλη της μυστικής οργανώσεως ΠΕΑΝ "Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων" ανατινάσσουν το κτίριο, στο οποίο είχε τα γραφεία της η φιλοαξονική οργάνωση ΕΣΠΟ, με αποτέλεσμα να φονευθούν 84 Γερμανοί και 27 μέλη αυτής της οργάνωσης". Η Αθήνα, δηλαδή, του 1942, μας λέει το ιστορικό επετειολόγιο, έμοιαζε με τη σημερινή Βαγδάτη ή καλύτερα με την Καμπούλ (όπου ο ελληνικός στρατός σήμερα εξάγει αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ΕΠΟΠ). Οι αντιστεκόμενοι στον κατακτητή βομβάρδιζαν κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, ανάμεσα τους και ντόπιους συνεργάτες. Η μόνη διαφορά είναι πως τότε η Αντίσταση ήταν πολύ πιο οργανωμένη, με αποτέλεσμα οι αντιστασιακές ενέργειες να έχουν μαζικό και συντονισμένο χαρακτήρα, και έναν οργανωμένο ένοπλο βραχίονα. Η διαφορά δηλαδή ήταν το ΕΑΜ, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για το ιστορικό επετειολόγιο, γιατί απλά το ΕΑΜ δεν υπάρχει πουθενά.

Σημερα, η βία των βομβαρδιστών των γραφείων της ΕΣΠΟ θεωρείται νόμιμη και ηρωική. Η βία όμως των ανταρτών στην Βαγδάτη και την Καμπούλ θεωρείται "τρομοκρατία". Ενάντια σ' αυτή την "τρομοκρατία", ενάντια στις "ασύμμετρες απειλές", είναι αφιερωμένη η άσκηση Παρμενίων, στους ρυθμούς της οποίας ζουν αυτές τις μέρες τα ελληνικά στρατόπεδα.

Η βία ενάντια στις "Unternehmen" των κατακτητών είναι δυσάρεστη, αιματηρή και δύσκολη να εξωραϊστεί. Όμως, είναι δίκαιη, και αν κάποτε νικήσει είναι και νόμιμη. Η Σάρα Πέιλιν κούνησε το μαντήλι στον γιο της, που έφυγε για το Ιρακ. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στην ιρακινή αντίσταση καλό βόλι.