Είναι καιρός να μιλήσουμε για την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας

Στα στρατόπεδα είναι πολύ συνηθισμένη μια πινακίδα. Γράφει: "Ουτε μια σταγόνα αίμα στην ειρήνη". Οι απανωτοί θάνατοι φαντάρων τον μήνα Αύγουστο κάνουν αυτές τις πινακίδες να φαίνονται σαν ένα κακόγουστο αστείο.

Την μεγαλύτερη ανατριχίλα την ένιωσα όταν διάβασα τα νέα για τον φαντάρο που πέθανε λόγω ηλεκτρικής βλάβης στον θερμοσίφωνα. Στο φυλάκιο που ήμουν, ο θερμοσίφωνας είχε πρόβλημα. Κάθε φορά που κάναμε μπάνιο, ξέραμε ότι υπήρχε ένα ρίσκο. Η εικόνα ενός νέου ανθρώπου που κάηκε κάνοντας μπάνιο για να ξεκουραστεί από την υπηρεσία του είναι τόσο φρικιαστική, και όμως τόσο οικεία. Θα μπορούσε να είναι μια "σειρά μου", ένας γνωστός μου. Σε ένα απίθανο σενάριο, θα μπορούσα ακόμα να είμαι και εγώ.

Ένας νέος άνθρωπος, που η οικογένειά του τον εμπιστεύτηκε στα χέρια του Ελληνικού στρατού σε καιρό ειρήνης, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Και για ποιό λόγο; Γιατί; Τι σημαντικό είχε άραγε να κάνει σ' αυτό το στρατόπεδο, όπου η διοίκησή του δεν είχε καν φροντίσει τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, τα ηλεκτρικά της μονάδας;

Είχε να φυλάει σκοπιά. Αλλά για να φυλάει τι; Τις αποθήκες με το υλικό του ελληνικού στρατού; Ποιός θέλει να μπει στα στρατόπεδα για να το απαλλοτριώσει; Οι απαλλοτριωτές του υλικού είναι ήδη μέσα στα στρατόπεδα και βρίσκονται στις γραμμές των στελεχών του στρατού, όχι κάποιου αόρατου εχθρού. Δεν θέλω να πω με αυτό πως όλα τα στελέχη του Ε.Σ. κάνουν αυτή τη δουλειά. Αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουν πως η οποιαδήποτε μείωση ή βλάβη του υλικού έχει να κάνει με την κακοδιαχείριση από το προσωπικό και όχι με κάποιους εξωτερικούς εχθρούς. Οι σκοπιές που βαράνε ασταμάτητα οι φαντάροι απλώς δεν προφυλάσσουν αυτό το υλικό.

Είχε να κάνει περίπολα. Αλλά τι σημαίνει περίπολο; Ακατάπαυστες βόλτες γύρω γύρω από ένα στρατόπεδο και υπογραφές σε μπλε και πράσινα τετράδια, που χρησιμεύουν μόνο για τα ρουφιανιλίκια που δίνουν και παίρνουν στους κόλπους των στελεχών για το ποιός ξύπνησε ή όχι, ποιός πούλησε την υπηρεσία για να τον καρφώσουν στον ανώτερο την επόμενη μέρα και ούτω καθεξής. Προστασία στρατοπεδου, υλικού και προσωπικού, μηδέν. Ο δεύτερος από τους φαντάρους που βρέθηκε νεκρός (από ναρκωτικά αυτός) ανακαλύφθηκε μετά από δέκα μέρες σε αποσύνθεση σε κάποια αποθήκη. Χωρίς να είμαι εκεί, ξέρω με βεβαιότητα πως έξω από το σημείο θα υπήρχε ένα τετράδιο περιπόλου, και πως σ' αυτό το τετράδιο περιπόλου επί δέκα ημέρες φαντάροι, δεκανείς, ΕΠΟΠ και στελέχη υπέγραφαν με την ένδειξη: "Καλώς". Και μέσα, σάπιζε το πτώμα ενός νέου ανθρώπου. Όλα "καλώς".

Είχε να κάνει θαλαμοφυλίκια, δουλειές γραφείου, κινήσεις. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τον έξω κόσμο. Έχουν όλα να κάνουν με την αυτοσυντήρηση ενός άχρηστου γραφειοκρατικού μηχανισμού, που δεν προσφέρει τίποτα πέρα από αγήματα και τιμές στους πολιτικούς και τους άρχοντες του τόπου όταν αυτοί στήνουν εκδηλώσεις για να κάνουν το κομμάτι τους.

Αν τα παραπάνω είναι οι εμπειρίες για το πόσο άχρηστος είναι ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας, υπάρχει και το κομμάτι ότι είναι επικίνδυνος. Πρώτα και κύρια για την υγεία των στρατιωτών. Τα ηλεκτρικά των μονάδων, που το ΓΕΕΘΑ έτρεξε να τα διορθώσει σε μία μέρα (ατυχώς την μέρα μετά τον τραγικό χαμό του άτυχου παιδιού), είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ένα παράδειγμα: ο ελληνικός στρατός παίρνει τον νεαρό αντρικό πληθυσμό της χώρας και του δημιουργεί μαζικά πρόβλημα στις σπονδυλικές τους στήλες. Τα στρώματα και τα κρεβάτια του στρατού είναι όχι μόνο βρώμικα, αλλά και επικίνδυνα. Στραβώνουν τα σώματα αυτών που κοιμούνται σε αυτά επί έναν χρόνο, και τώρα μάλιστα, με το θράσος του Μεϊμαράκη που θέλει την θητεία υποχρεωτικά στα 18, θα στραβώνουν τα σώματα 18άρηδων εφήβων, ακόμα υπό διαμόρφωση. Φυσικά δεν γίνεται ούτε λόγος για αντικατάσταση των στραβών κρεβατιών και των στρωμάτων. Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη παράλυση από τη σαπίλα ενός μηχανισμού που ενδόμυχα γνωρίζει τον ιστορικα χρεωκοπημένο ρόλο του, αλλά συνεχίζει να υπάρχει, και γι' αυτό αδυνατεί να προσφέρει έστω και τις πιο ελάχιστες υλικές βελτιώσεις.

Όσοι έχουν κάνει χρέη γιατρού στον ελληνικο στρατό, έχουν γι' αυτό ιδιαίτερη ευθύνη. Αν έσπαγε η σιωπή των γιατρών που ξέρουν επακριβώς την κατάσταση στις μονάδες, ξέρουν για τα κρεβάτια, για τα ντουζ, για τα σάντουιτς με τα συντηρητικά που φουσκώνουν τις κοιλιές των φαντάρων και τα πορτοφόλια των Panini, Στεργίου και σία, η ελληνική κοινωνία θα αναγκαζόταν να σκεφτεί πιο προσεκτικά το ζήτημα της στράτευσης των γιων της.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι λόγοι υγείας (τα περίφημα γιώτα, από το 5 μέχρι τα διάφορα χαρτιά ελευθέρας που φροντίζουν να προμηθευτούν όσοι τελικά μπαίνουν) είναι οι μόνοι που περιορίζουν την αυθαιρεσία των καραβανάδων και δίνουν το καλύτερο επιχείρημα για τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται μέσα στα στρατόπεδα απέναντι στην αυθαιρεσία των παράλογων διαταγών.

Πρέπει με αφορμή αυτά τα περιστατικά και αυτές τις (διάχυτες στους περισσότερους φαντάρους) σκέψεις να ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας. Δεν εννοώ πως και άλλες κουβέντες δεν είναι χρήσιμες. Και αντιστάσεις μέσα στο στράτευμα πρέπει να εκδηλωθούν, και κουβέντες για την αγωνιστική στάση ζωής σχετικά με την επιλογή να πάει κανείς φαντάρος πρέπει να ανοίξουν. Αλλά το ζήτημα δεν είναι συνδικαλιστικό, ούτε απλώς ατομικής συνείδησης του καθένα. Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, έχει να κάνει με το τι κοινωνία θέλουμε να έχουμε, πού θέλουμε να κατευθύνονται οι τεράστιοι πόροι που απορροφά σήμερα ο στρατός, τι ανθρώπους θέλουμε τελικά να βγάλουμε έξω στην κοινωνία. Και αν τα συνυπολογίσεις όλα αυτά, η απάντηση συνηγορεί ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας, όχι γιατί θέλουμε λιγότερα βάρη ή υποχρεώσεις σαν πολίτες αυτής της χώρας. Δεν θα ζητάγαμε ποτέ, για παράδειγμα, κατάργηση του υποχρεωτικού εννιάχρονου σχολείου. Γιατί, απλά, θέλουμε τα παιδιά να είναι στα σχολειά (έστω και αν φαινομενικά δεν το γουστάρουν). Αλλά δεν θέλουμε κανέναν να είναι μέσα στα στρατόπεδα.

Και δεν θέλουμε με τίποτα να είμαστε λιγότεροι, όπως λιγοστέψαμε τον Αύγουστο.

Ούτε μια σταγόνα αίμα στην ειρήνη.

Εμείς το λέμε. Και δεν είναι αστείο.