[Ένας καλός φίλος και συνοδοιπόρος του blog απολύθηκε χτες. Όσοι διαβάζουν αυτή την ιστοσελίδα τον ξέρουν από τις μουσικές συνεισφορές του και το πρωτότυπο nick του Ηλίας(Ψινάκης). Η παρέα του μου ήταν απαραίτητη για τους τελευταίους 6 μήνες που είμαι μέσα. Του ζήτησα να γράψει κάτι την ημέρα της απόλυσής του. Στήθηκε μπροστά σε ένα pc και μου έστειλε αυτό. Όποιος το διαβάσει, θα καταλάβει γιατί νιώθω τόσο χαρούμενος...).
Επιτέλους πολίτης. Μεγαλύτερη μαλακία από αυτή δεν έχει ξανακουστεί. Είναι μεγάλο παραμύθι των καραβανάδων ότι όταν μπαίνεις στο στρατό παύει η πολιτική σου ιδιότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Είναι το καλύτερο άλλοθι για τις μεγαλύτερες αυθαιρεσίες, για καψώνια και εξευτελισμούς. Όσα δικαιώματα είχες πριν καταταγείς τόσα έχεις κι ως οπλίτης. Απλά ισχύουν κάποιοι περιορισμοί και η απόλαυση ορισμένων δικαιωμάτων τελεί υπό προϋποθέσεις και τύπους. Διαφορετικά, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσες να συμμετέχεις σε εκλογές είτε ως ψηφοφόρος είτε ως υποψήφιος. Παρεπιμπτόντως, για όσους στρατεύσιμους είναι υποψήφιοι σε εκλογές προβλέπεται εξάμηνη (νομίζω) αναβολή, ακόμα κι αν έχουν ήδη καταταγεί.
Για να μην παρεξηγηθώ, όμως, η Νο 2 μαλακία που ακούει ένας φαντάρος είναι ότι ο στρατός πλέον είναι «κολέγιο», κατασκήνωση με χακί. Δυστυχώς αυτό δεν το ακούει από καραβανάδες, αλλά από τον πατέρα του, τους παππούδες, τους θείους, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, τους μεσήλικες φίλους (αν έχουν, όπως εγώ τον Frankie, γνήσιο τέκνο της γενιάς του 80. Ο Frankie, που θυμίζει τον Ντην Μοριάρτι από το Δρόμο του Κέρουακ, όταν ήταν φαντάρος, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επικοινωνούσε με τους γονείς του με γράμματα. Τα γράμματα αυτά τα έχει κρατήσει και μου τα έχει δείξει. Η απαλεψιά του είχε χτυπήσει κόκκινο, τόσο που στη θέση της ημερομηνίας, αντί να βάζει την ημέρα που έγραφε το γράμμα, έβαζε την ημερομηνία άλωσης της Πόλης, την ημερομηνία της επανάστασης του ’21 και άλλα τέτοια χαζά που προκαλούσαν στη μάνα του μικρά εγκεφαλικά). Ο στρατός δεν είναι πλέον κολέγιο. Ήταν και είναι μια μαύρη περίοδος που όταν τη ολοκληρώσεις (καλή ώρα) θέλεις να ξεχάσεις ότι υπήρξε, να μην θυμάσαι τίποτα απ αυτή, να μην παραδεχτείς ότι έχασες ένα χρόνο από τη ζωή σου. Σίγουρα στα χρόνια των πατεράδων και των παππούδων μας (και του Frankie) τα πράματα ήταν πιο ζόρικα από πολλές απόψεις. Δεν θέλω, όμως, να σταθώ εδώ.
Ο Σβέικ μου ζήτησε να γράψω κάτι για την ημέρα της απόλυσης και για τις δικές μου εμπειρίες κατά τη διάρκεια της θητείας. Μου ζήτησε, επίσης, να αναφέρω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το γεγονός της απόλυσης. Να ξεκινήσω, λοιπόν, απ αυτό. ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Ειλικρινά, σε όλη τη διάρκεια της θητείας κάθε φαντάρος ονειρεύεται την ημέρα της απόλυσής και φαντάζεται να σκάνε πυροτεχνήματα, να χτυπάν καμπάνες και να πέφτουν κανονιές. Κάτι σαν τους οργασμούς της Linda Lovelace. Ενδεχομένως, να φαντάζεται κανένα καλό παρτάκι για το γιορτασμό της απόλυσης και για επανασύνδεση με φίλους που κατά τη διάρκεια της θητείας ξεχάστηκαν ή απομακρύνθηκαν (ε ναι λοιπόν αυτό ήταν καρφί) ή κανένα ξεφάντωμα στα μπουζούκια. Αλλά τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Περισσότερη αγωνία σου προκαλεί η πιθανότητα της άδειας, παρά η βεβαιότητα της απόλυσης. Όσους κι αν ρώτησα από την ΕΣΣΟ μου την ίδια απάντηση πήρα. Ούτε κανονιές άκουσαν, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε καμπάνες. Ούτε πάρτι, ούτε μπουζούκια, ούτε ξεφαντώματα. Ό,τι ήταν να γίνει απ’ όλ’ αυτά έγιναν με την ευκαιρία της πρώτης άδειας. Τώρα, όσους ρώτησα, κανονίζανε ραντεβού για δουλειές ή επιστρέφανε σε δουλειές που ήδη είχαν. Τα λελεδόνια ήρθανε αλλά τα υποδεχτήκαμε μάλλον αδιάφορα. Αδυνατώ να εξηγήσω αυτό το κενό. Θα ήταν πάντως καλό θέμα έρευνας, μεταπτυχιακού ή διδακτορικού, για ψυχολόγους.
Σε ό,τι αφορά τις εμπειρίες. Καταρχάς, να ξεκινήσω με ένα παράδοξο. 6 Αυγούστου 2007 πέρασα την πύλη της 165 ΜΠΕΠ προς τα μέσα και ντύθηκα στα χακί για πρώτη φορά. 6 Αυγούστου 2008 πέρασα την πύλη της ΣΔΙΕΠ από μέσα και απαλλάχτηκα δια παντός (όπως θα δείτε το λελεδόχαρτό μου είναι λευκό) από τα χακί. Στις 6 Αυγούστου 2009 πώς πρέπει να θυμάμαι την 6η Αυγούστου; Σαν μέρα κατάταξης ή σα μέρα απόλυσης; Μάλλον σα την ενότητα των αντιθέτων. Τελικά η θητεία είναι διαλεκτική.
Να γράψω κάτι για τις εμπειρίες μου ε; δεν ξέρω γιατί αλλά αρχίζω και ζορίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να λέω ιστορίες από το στρατό γιατί είναι πολύ βαρετές, ειδικά για όσους δεν έχουν πάει. Όπως έχω πει σε φίλους σα το Σβεικ, πριν καταταγούν, το κρύο και η αϋπνία είναι ένα πράγμα που θα το αντιμετωπίσουν και θα τους ταλαιπωρήσει όσο τίποτα άλλο. Αλλά αυτό που σε γονατίζει ψυχολογικά και πονάει πιο πολύ και κάνει το κρύο και την αϋπνία πιο ανυπόφορη είναι ο αποχωρισμός από φίλους, οικογένεια, σύντροφο (ειδικά το τελευταίο πονάει αφόρητα) και η μοναξιά. Γι’ αυτό το λόγο όλοι έχουν κλάψει στο στρατό. Πολλοί το θεωρούν αδυναμία. Ότι, δήθεν, δεν μπορείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου για να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις και το επικρίνουν ή ντρέπονται. Γι αυτό όταν κλαίνε κρύβονται. Κλαίνε στις τουαλέτες, στα ντουζ, στη σκοπιά, στο θαλαμοφυλίκι 3-6, και όπου αλλού μακριά από επικριτικά βλέμματα. Αλλά όπου το έχω δει να γίνεται το θαύμασα και με συγκίνησε πάρα πολύ. Κι εγώ είχα τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι τώρα τη μακρά σιωπή της Δώρας στο τηλέφωνο όταν της ανακοίνωσα τη μετάθεσή μου στη Σαμοθράκη και θυμάμαι να κλαίμε μαζί στο τηλέφωνο.
Επίσης, όλοι κάνουν φίλους στο στρατό. Μπορεί να κάνει κανείς καμιά ντουζίνα φίλους σε όλη τη διάρκεια της θητείας. Ήδη μου ‘ρχονται στο μυαλό καμιά εικοσαριά. Αλλά οι φίλοι του στρατού είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία. Αν εξαιρέσεις έναν ή δύο που θα κρατήσεις επαφές, τους υπόλοιπους ξέρεις ότι δεν θα τους ξαναδείς ποτέ ή μπορεί να πέσεις πάνω τους σε άσχετο τόπο και άσχετη στιγμή εντελώς μα εντελώς τυχαία. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κάπου βαθιά κρυμμένο ένα περίεργο συναίσθημα δεσίματος και πάντα χαίρεσαι όταν βλέπεις ή θυμάσαι κάποιους απ αυτούς.
Να πω κάτι για τους καραβανάδες. ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΧΡΗΣΤΗ ΦΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. Δεν κάνω πλάκα ούτε το λέω από προκατάληψη για το χαρακτήρα της δουλειάς τους. Το θέμα είναι ότι δεν κάνουν ούτε αυτή. Δεν πίστευα στα μάτια μου πόσο άχρηστοι είναι όταν το διαπίστωσα. Τεμπέληδες και κουράδες, μπάσταρδοι χώστες, αδιάφορα γαϊδούρια και γουρούνια σκέτα. Αλλά είναι τόσο καριόληδες που δεν σταματούν ποτέ να σε εκπλήσσουν ακόμα κι όταν απολύεσαι. Κι όμως αυτή τη φάρα η ελληνική κοινωνία σκίζεται για να τη συντηρήσει. Δεν είναι μόνο τα λεφτά του προϋπολογισμού που δίνονται για εξοπλισμούς. Για να συντηρηθεί αυτός ο παρασιτικός μηχανισμός σε κτίρια, σε μέριμνα, σε γραφειοκρατία, σε ασφάλεια του προσωπικού κ.α. χρειάζονται τεράστια ποσά. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική ομάδα που απολαμβάνει τα προνόμια των στρατιωτικών. Σε ζητήματα ασφάλισης είναι οι πιο προνομιούχοι. Ο στρατός καλύπτει όλα τα έξοδα τους για νοσηλεία, είτε των ιδίων είτε των γονιών τους είτε των παιδιών τους. Ποιος άλλος ασφαλιστικός φορέας έχει τέτοια προνόμια; Ξέρετε επίσης καμιά άλλη κοινωνική ομάδα να διατηρεί με δαπάνη του κράτους λέσχες που κάνουν φτηνό πολύ καλό φαΐ για τα μέλη τους και την βρωμοσπορά τους; Εννοώ παιδιά και εγγόνια. Ξέρετε καμία άλλη κοινωνική ομάδα που τις παρέχονται, με έξοδα του κράτους πάντα, σπίτια και κατασκηνώσεις για παιδιά και γέροντες, δωρεάν ή σε εξευτελιστικές τιμές; Εγώ δεν ξέρω.
Δεν θέλω να πω άλλα. Βαρέθηκα. Δεν θέλω να ξαναμιλήσω για στρατό. Πριν κλείσω να αναφέρω ότι η στρατιωτική μου θητεία έγινε με τη βοήθεια των κάτωθι διεγερτικών, αναλγητικών, παραισθησιογόνων, αναισθησιογόνων:
Jack Kerouak, Στο Δρόμο
-//-, Οι Υποχθόνιοι
-//-, Οι Αλήτες του Ντάρμα
-//-, Big Sur
William Burroughs, Το Σοκάκι Των Ανεμοστρόβιλων
Σώτη Τριανταφύλλου, Τα Κινέζικα Κουτιά (αυτή τι έπαθε κι έγραψε τέτοια πατάτα;)
Bob Dylan, The Cuckoo
-//-, John Brown
-//-, A Hard Rain Is-A-Gonna-Fall
Johnny Cash, San Quentin
-//-, One
-//-, When The Man Comes Around
Lizzie West, 19 Miles to Baghdad
Την οικογένειά μου
Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα του μπάκα, του Σβέικ, του Πατζ, του Μπάμπη, της Φύλλιας και των υπόλοιπων φίλων και γνωστών.
Την υπομονή της Δώρας
Το δέμα της Δώρας
Τις υποσχέσεις τις Λίνας για καυτές εξορμήσεις στις παραλίες της Χαλκιδικής, υποσχέσεις που δεν κράτησε, αλλά ποιος έχει το σθένος να της κρατήσει κακία;
Και πολλά άλλα που βαριέμαι να τα γράψω όλα.
Επίσης μερικές ευχαριστίες και μερικά γαμωσταυρίδια για να μπουν όλοι στη θέση τους έστω και αργά.
Τα ευχαριστήρια πάνε στους εξής:
Όλα τα παιδιά που υπηρετήσαμε μαζί στη 289 ΠΠΠ στη Σαμοθράκη ανεξαρτήτως σειράς. Δεν τους αναφέρω όλους ξεχωριστά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.
Το Νικο, τον Τάσο, το Στάθη και το Βασίλη από το Κέντρο στην 165 ΜΠΕΠ
Την Επχία Εμμανουϊλίδου Γεωργία, για όλα και για τα μαγικά της με τη μετάθεση στη Θεσ/νίκη
Το ΕΠΟΠ Δνέα Σταύρο Γκόβα άπο την 110 Α/Κ ΜΜΠ που είναι και πατριωτάκι μου.
Το Λγό Φίλιππο Κετίκογλου από την 110 Α/Κ ΜΜΠ. Αυτός ο άνθρωπος δεν ταίριαζε με το στρατό. Είχε φοβερό χιούμορ, είχε πολύ αστεία προσωπικότητα και ήταν πάντα χαρούμενος. Ήταν μάλλον η εξαίρεση
Τον Αλχία Κυβερτζικίδη Κων/νο από τη ΣΔΙΕΠ. Είναι το καλύτερο παιδί του στρατού. Λες και δεν είναι στρατιωτικός. Γίνεται ένα με τους φαντάρους και όλοι τον συμπαθούνε. Άγριος (δήθεν) μεταλλάς αλλά στο βάθος ευγενική ψυχή, όπως όλοι αυτού του είδους. Τώρα μετατέθηκε κάπου στη Ρόδο. Να ναι καλά όπου κι αν είναι ό,τι κι αν κάνει.
Τον Τχη Σαλτσίδη Νικόλαο. Διοικητής του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Για την κατανόησή του.
Σόρρυ αν ξεχνάω κανέναν.
Γαμώ το Χριστό και την Παναγία, το σόι, τα παιδιά, τους γονείς, των κάτωθι:
Λγε Διονύσιε Η. από την 165 ΜΠΕΠ άντε γαμήσου κι εσύ και το έθνος σου
Ανθλγε Ηλία Ζ. από την 165 ΜΠΕΠ να πας να γαμηθείς μπασταρδάκι με τη μανούρα που μου ‘κανες στο κέντρο με την άδεια. Να πας να γαμηθείς κι εσύ και το Μακεδονία Ξακουστή που μας έβαλες να γράψουμε 50 φορές σαν τιμωρία.
Λγε Βασίλη Ε. από τη 289 ΠΠΠ. Τι να σου πω ρε μπαγλαμά; Έκανες 4 μήνες να μου δώσεις άδεια ενώ μπορούσες πάνω στο δίμηνο
Τχη Ιωάννη Χ. από το 4ο ΕΓ στη Σαμοθράκη. Δεν ξέρω γιατι σε βάζω εδώ πέρα. Δε μου κάνες τίποτα. Μάλλον επειδή ήσουν λίγο εξυπνάκιας.
Υπχε Φάνη Ε. από τη 289 ΙΜΑ Βρωμοσπορά αν σε πετύχω τη γάμησες. Ο τύπος αντιμετώπιζε ποινή αποστρατίας γιατί χτύπησε φαντάρο. Δεν ξέρω τι απέγινε. Προς τιμή του Σχη Δημήτρη Γ. διοικητή του στρατοπέδου στη Σαμοθράκη τον κηνύγησε, θέλω να πιστεύω μέχρι τέλους
Τχη «δεν θυμαμαι τ όνομα σου» από το 2ο ΕΓ της Σαμοθράκης. Ήσουν πολύ βλάκας ρε αδερφάκι μου. Ξυνομούρη αφελή που το ‘παιζες άγριος όλοι σε κοροϊδεύαν. Να ναι καλά οι γραφιάδες σου ο Ταβουλάρης και ο Αθανασόπουλος που σ’ ανεχτήκανε τα παιδιά. Αλλά να ξέρεις ρίξαμε πολύ γέλιο με την πάρτη σου.
Ανθστή Παναγιώτη Σ. από τη ΣΔΙΕΠ να μη σου φύγει ποτέ το κεκέδισμα. Αναρωτιέσαι από πού προέρχεται; Αφού ρε μαλάκα είσαι 35 χρονών και ζεις ακόμα με τη μάνα και τον πατέρα σου τη στιγμή που έχεις μόνιμη δουλεία με μισθό πάνω από 1000 ευρώ.
Μόνιμη Υπάλληλε Κατερίνα Μ. από το 1ο Γραφείο του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Καλά μωρή κωλόγρια πώς την είδες; Μας χώνουν οι καραβανάδες μας χώνει και το πολιτικό προσωπικό;
Μπορεί να ξέχασα πολλούς που θα ‘πρεπε να είναι εδώ μέσα, αλλά έχετε χάρη που θυμάμαι μόνο τις πιο σημαντικές γελοίες προσωπικότητες
Άντε γαμήσου, λοιπόν, στρατέ, ελληνικό κράτος και ελληνικό έθνος που θες το καλύτερο κομμάτι του πληθυσμού σου στην καλύτερή του ηλικία να χαραμίζει έναν ολόκληρο χρόνο από τη ζωή του.
Άντε γαμηθείτε, λοιπόν, καραβανάδες. Εμείς απολυθήκαμε ή θα απολυθούμε. Εσείς μια ζωή στα σκατά θα κολυμπάτε. Μια ζωή και σήμερα για σας. Βρωμοκουράδες.
Για τον κάθε ένα από σας που πρόκειται να καταταγεί θα σας πω αυτό που μου πε ο Αρης ο Ρόβας δύο μέρες πριν φύγω από Γρεβενά για Παρανέστι, με πολύ σοφία, σηκώνοντας ένα σφηνάκι τεκίλα:
«Καλά να πάς, καλά να ‘ρθείς, καλά να πα να γαμηθείς»
Αυτά. Νεόπουστα!!! Με την καλή έννοια!!!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
Ηλία είναι τόσο καταπληκτικό!
Δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.
Ίσως η αλληλεγγύη που λες για όσους γνωρίζονται στο στρατό έχει να κάνει με την κοινότητα αυτών ακριβώς των αισθημάτων.
Απλά τέλειο!
Den kserw an anikw se auto to post. Anikw sigoura stin katigoria twn anthrwpwn, pou kapoies sinthikes tous epetrepsan na perasoun anwdina auto to keno diastima tis zwis pou legetai stratos. Giatros, vismatouxos, me mia metathesi tin opoia idi eixa sxediasei ena xrono prin mpw ston strato kai, panw apo ola, enniaminouxos. Anikw omws kai stin katigoria twn anthrwpwn autwn pou den goustaroun kanenan panw apo to kefali tous. Kai se kathe perivallon pou exw doulepsei, to exw deiksei kai to exw plirwsei. Den goustarw na mou dinoun diatages. Otan mou to kanoun feugw. Akoma kai an prepei na afisw monimi thesi, patrida kai oikogeneia. Den goustarw tin epideiksi eksousias. Lamvanontas loipon auto ws dedomeno, niwthw oti mporw kai egw na valw mia mikri pinelia se auto to iperoxo post.
Pisteuw oti o stratos mporei na diairethei xronika se 2 faseis. H prwti fasi einai oi prwtes 14 meres.O "minas tou melitos". Fai tzampa, apoliti eleutheria, kainourgies gnwrimies, makria apo douleia kai euthines, xavales mexri ekei pou den paei, san mia wraia kataskinwsi. To deutero diastima einai apo tin orkomwsia mexri tin apolisi. Einai to diastima pou o stratos arxizei na se agapaei. Einai to diastima pou, opws exei eipwthei poli wraia se mia elliniki tainia gia tin periodo tou gamou, teleiwnoun oi glikes kai arxizei i pantofla. Oloi oi fantaroi pernane to diastima auto me ton diko tous tropo, alloi tin paleuoun perissotero, alloi ligotero. Oloi omws skeftontai tin mera tis apolisews tous. Tote pou lene oti ekeini tin mera "tha deite ti tha sas kanw kai ti gamostauridia tha sas riksw".
H dikia mou mera apolisis me eixe vrei sto 404 Nosokomeio Larisas. Thimamai oti polles meres skeftomouna ti tha ekana ekeini tin mera. Pws tha vgw apo to strateuma nikitis. Me psila to kefali. Afou tous exw katakeraunwsei me ta logia mou, na efeuga tropaiouxos, me girismeni tin plati, enw oi karavanades tha me koitousan aposvolwmenoi me to stoma anoixto. Ekeini tin mera, me to pou patisa to podi mou ston loxo, eitan i prwti fora meta apo 9 mines pou eniwtha ena kseno swma. Evlepa kosmo me kati perierges prasines stoles, me ta manikia omoiomorfa travigmena pros ta panw, me arviles kai kapela, mia eikona pou mou thimize kouklotheatro. Tous evlepa na me koitane perierga, san kapoion kseno pou eixe mpei mesa ston mikrokosmo tous kai o opoios den anike ekei. Stin ousia, eimoun akoma meros tis parastasis tous, alla gia autous eimoun pleon enas "politis". Pleon kserane oti den eixan kamia dikaiodosia panw mou, den mporousan na me diataksoun, den eixan pleon tin apaitisi na tous lew kirie, to kathe agrammato,vlaxadero pou egine karavanas gia na exei tin thesoula tou kai mia eksasfalismeni thesi sta KAAY me ta eksoda tou Ellinikou kratous kai kathimerini eksipiretisi apo tous fantarous-servitorous. Efw efeuga. Autoi menane. Sta matia tous to evlepa. Egw me to pantelonaki mou kai tin mplouzitsa mou kai auti me tin parallagi. Egw eksw, autoi mesa. Tin wra pou egw eimoun sto ena kai miden, autoi sto 3250 kai sinexizoume. Efiga teleiws psixra. Oli i orgi mou eixe eksantlithei tis teleutaies meres prin tin apolisi. Mesa mou tous edwsa tis apantiseis pou ithela. Tin mera ti apolisis, eixa tosa polla na skeftw gia to mellon mou kai tin epomeni mera, pou den aksize kan na asxolithw. Ena keno diastima eixe perasei, to antio toso athorivo oso aniparktes einai kai oi anamniseis pou mou exei afisei ekeini i periodos tis zwis.
Ston strato dokimazeis tis antoxes sou. Meneis monos. Niwtheis oti se ksexnane. Se ksexnane. O kosmos se afinei pisw. Otan eimoun fantaros, polles fores stenaxwriomouna pou eniwtha oti me exoun ksexasei. Oti den me ipostirizoun. Opws niwthw kai twra. H alitheia nomizw oti einai ligo diaforetiki. Iparxoun tosoi polloi pou se skeftontai pou den mporeis na to fantasteis. Iparxoun kapoies stigmes omws stin zwi pou prepei na tis peraseis monos. Autes se dinamwnoun kai se voithane na gineis kaliteros. Na gnwriseis tin iremi dinami pou kriveis mesa sou. Kapoion pou tha se akousei,ta provlimata sou kai to klama sou, pou tha se voithisei na deis kapoia pragmata pio psixra kai pio orthologistika, kati pou polles fores oute o kaliteros filos den mporei na kanei. Signwmi an polles fores exw afisei ton svejk mono tou . Alitheia ton skeftomai, mou dinei dinami, proseuxomai na einai kala. An pei oti thelei na paw ekei, tha to kanw amesws. Opws kai oloi autoi pou ton agapane pragmatika. Tou euxomai se ligo kairo na anartisei kai to diko tou post apolisis se autin tin istoselida. To Grande Finale. To perimenw pws kai pws. Euxomai auti i stigmi na tou dwsei dinami na sinexisei. Alitheia sou lew adelfe mou, auti i stigmi aksizei.Kouragio
Sorry Svejk, αλλά το διάβασα χωρίς να καταλάβω γιατί είσαι τόσο χαρούμενος. Θα βρεις τον καιρό να γίνεις λίγο αναλυτικότερος;
Άντε, και στα δικά σου!
Έτσι στα πεταχτά, γιατί μου άρεσε το post του Ηλία:
Πρώτον, γιατί βρήκα την περιγραφή των καραβανάδων τόσο όμοια με αυτή που θά έκανα κι εγώ και με τόσο όμορφα διαλεγμένα λόγια:
"...Τεμπέληδες και κουράδες, μπάσταρδοι χώστες, αδιάφορα γαϊδούρια και γουρούνια σκέτα. Αλλά είναι τόσο καριόληδες που δεν σταματούν ποτέ να σε εκπλήσσουν ακόμα κι όταν απολύεσαι...".
Κάθε κουβέντα είναι μικρή για να περιγράψει πόσο κοπρόσκυλα είναι τα στελέχη του Ελληνικού στρατού. Την προηγούμενη μέρα του post του Ηλία έτυχε να κάνω με έναν τυπάκο την κουβέντα για τον ελληνικό στρατό και τα στελέχη του. Χρησιμοποίησα τα ίδια επιχειρήματα με αυτά του Ηλία για την προστασία που προσφέρει ο στρατός στους ανθρώπους του, και ακόμα περισσότερα. Ο Ηλίας δεν μιλάει για τα καλούδια που ξεσηκώνουν οι καραβανάδες από τα στρατόπεδα και τα πηγαίνουν σπίτια τους μεγαλώνοντας έτσι τις περιουσίες τους. Ο κατάλογος των προνομίων απλώς δεν έχει τελειωμό.
Το δεύτερο που μου άρεσε όμως είναι πως ενώ ο Ηλίας καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα με τον στρατό είναι δομικό, δεν ξεχνάει τους ανθρώπους. Είτε στην καλή τους εκδοχή (τον καλό λοχαγό ή επιλοχία που θα γνωρίσεις, μια οικτρή εξαίρεση που απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα) είτε στην κακή τους (που είναι και η πλειοψηφική). Οι καραβανάδες πρέπει να έρχονται αντιμέτωποι με κόσμο που όχι απλώς θα βγει από το στρατό με σιχασιά για τη φάρα τους, αλλά και με διάθεση να τους κάνει προσωπικά κακό: "δεν θα σε βρω έξω, θα σου δείξω εγώ", "αν σε πετύχω τη γάμησες", "ρε αρχίδι θα σου σπάσω το αυτοκίνητο", κλπ, κλπ. Σε όλα αυτά ο Ηλίας με ικανοποιεί απόλυτα. Δεν υπάρχει οποιαδήποτε αντίφαση ανάμεσα στην ψυχρή λογική του επαναστατικού μαρξισμού και την εν θερμώ διάθεση για βανδαλισμό ενάντια στους καραβανάδες. Ηλία μου, δεν παρακολουθούσαμε άδικα τις ίδιες συζητήσεις, τις ίδιες εκδηλώσεις, τους ίδιους πυρήνες τόσα χρόνια... αυτό και μόνο με πλημμυρίζει χαρά.
Τρίτον, ο Ηλίας πιάνει πολύ σωστά το θέμα μοναξιά, όπως το κάνει και το post του Soeze. Ο στρατός είναι μοναξιά. Όχι γιατί οι άνθρωποι σου έξω δεν σε νοιάζονται. Είναι απλώς γιατί ο χρόνος του στρατού είναι άλλος από τον χρόνο που υπάρχει έξω στην κοινωνία. Και αυτο μόνο αν είσαι μέσα μπορείς να το καταλάβεις. Γι' αυτό δεν χρειάζονται κακίες ή μούτρα σε φίλους που μας φαίνεται πως μας ξεχνάνε. Χρειάζεται όμως κάποια αποκούμπια. Κι εδώ, στα αποκούμπια του Ηλία βρίσκω τόσα γνωστά ονόματα, που η αποτίμηση θα μπορούσε να είναι και δικιά μου...
Τέταρτον, ο Ηλίας μου θύμισε ότι χωρίς "την βοήθεια διεγερτικών, αναλγητικών, παραισθησιογόνων και αναισθησιογόνων" βιβλίων και μουσικής, ο στρατός απλώς δεν παλεύεται. Στο στρατό ό,τι έχεις που σε βοηθάει να την παλέψεις, καλό είναι να το μοιράζεσαι. Συχνά, λοιπόν, τις πιο ακατάλληλες ώρες, σε κάποια απίθανη ώρα, σε σκοπιά ή στη διάρκεια της πιο απίθανης αγγαρείας, έσκαγε ένα μήνυμα του Ηλία με ένα απόσπασμα του Kerouak "απο το νεκροκρέβατό του" ή μια σκέψη από ένα βιβλίο ή κάποιο στίχο, κλπ. Και έπαιρνα κι εγώ λίγο από το μεράδι μου από τα παραισθησιογόνα του Ηλία, που αργούσα να το σβήσω από τη μνήμη του κινητού μου μέχρι να τιγκάρει απελπιστικά...
Πέμπτον, για κάτι υπέροχες διατυπώσεις του τύπου: "Γαμώ το Χριστό και την Παναγία, το σόι, τα παιδιά, τους γονείς, των κάτωθι", που μου θυμίζουν πόσο μα ποσο τραμπούκος μεταλλάς μπορεί να είναι ένας δικηγόρος...
Μακρυγόρησα.
Ίσως ο σημαντικότερος λόγος που μου άρεσε το post ήταν πως το κείμενο αυτό ήταν ένα ωραίο αποχαιρετιστήριο κείμενο σε έναν ψεύτικο κόσμο, κάτι σαν τον αποχαιρετισμό του Jim Carey στο Truman Show, όταν τα καταφέρνει να βρει την πόρτα της φυλακής του και λέει στον δημιουργό του που του υπόσχεται την αιώνια ασφάλεια της φυλακής (κάτι σαν τον καραβανά που σε προτρέπει να γίνεις ΕΠΟΠ...): Good morning, good afternoon and good night.
Το Καληνύχτα του Ηλία μου θύμισε, μου έγνεψε, την χαραμάδα της διαφυγής. Είναι ακόμα μικρή, κι όμως φαντάσου δείχνει κιόλας τόσο απολαυστική...
Μου φαίνεται Svejk ότι "μπλέξαν οι γραμμές μας"! Τι εννοώ;
Εννοώ πολύ απλά, ότι το ερώτημά μου δεν ήταν γιατί σου άρεσε το κείμενο του Ηλία. Δεν θα είχε κανένα νόημα να σε ρωτήσω κάτι τέτοιο. Το πολύ-πολύ να εξηγούσα, γιατί δεν άρεσε σε μένα, στον βαθμό που συνέβαινε κάτι τετοιο. Το ερώτημά μου ήταν γιατί σε έκανε τόσο χ α ρ ο ύ μ ε ν ο. Γιατί αυτήν ακριβώς την λέξη χρησιμοποίησες στο εισαγωγικό σου κείμενο. Και μη μου πεις ότι είναι το ίδιο. (Υποθέτω, ότι η ποίηση του Αναγνωστάκη π.χ. σου αρέσει. Μη μου πεις όμως ότι σε κάνει να νιώθεις και χαρούμενα!... Ή, πάλι υποθέτω, σου άρεσε που βρέθηκες στην κηδεία της Νάστιας και της τραγούδησες το Πένθιμο Εμβατήριο. Αλλά δεν πιστεύω να ήρθες και στο κέφι, έτσι δεν είναι;)
Τούτου διευκρινισθέντος, θέλω να σου πω γιατί εγώ στην θέση σου δεν θα ένιωθα και τόσο χαρούμενος.
Η ομολογία του Ηλία, ότι επί τη απολύσει του δεν νιώθει κανένα απολύτως συναίσθημα, θα μου έκοβε τα πόδια!
Δηλαδή, όταν απολύεται κάποιος απ' τον στρατό, εκεί έξω δεν τον περιμένει πιά τίποτα γιά να το χαρεί; Ούτε η οικογένειά του; Ούτε ο μπάκας, ο Σβεϊκ, ο Μπατζ, ο Μπάμπης, η Φύλλια; Ούτε η Δώρα; Ούτε η Λίνα με τις υποσχέσεις της που τώρα πιά θα τις υλοποιήσει, έστω και με καθυστέρηση; Ούτε οι σύντροφοι; Ούτε η Επανάσταση;
Αυτά θα ρωτούσα τον εαυτό μου και, όχι μόνο δεν θα ένιωθα χαρά, αλλά θα έπεφτα σε μαύρη κατάθλιψη! Εσύ πώς την γλύτωσες;
Περιμένοντας νέα σου, χαιρετώ εγκαρδίως!
Υ.Γ.1 Οι "άνθρωποι" καραβανάδες, σύμφωνα με το κείμενο του Ηλία, δεν είναι καθόλου μα καθόλου "οικτρή μειοψηφία"! Μιά προσεκτική καταμέτρηση οδηγεί στο 50/50! Τι κάνουμε τώρα;
Υ.Γ.2 Πάντα υπάρχει αντίφαση μεταξύ επαναστατικού Μαρξισμού και της εν θερμώ διάθεσης γιά βανδαλισμούς. Σε προσωπικά κείμενα, απλώς δεν δημιουργείται πρόβλημα εξ αυτού.Το κείμενο του Ηλία είναι προσωπικό μεν, αλλά
δ η μ ο σ ι ο π ο ι η μ έ ν ο.
Τι κάνουμε τώρα και πάλι;
Υ.Γ.3 Βεβαίως και η θητεία είναι διαλεκτική. Μπορούμε να εμβαθύνουμε λίγο σ' αυτό;
Αναφερόμουν μάλλον στην αναγνωστική απόλαυση που μου προσέφερε το post. Και πάλι, ήταν καλά που έγραψα το σχόλιο, το χρώσταγα.
Αν ξαναμπεί ο Ηλίας, θα διαφωτιστούμε.
Εγκάρδιους χαιρετισμούς κι από μένα. Από τον πλανήτη Διακοπές.
Paidia eimoun kai ego stin ΠΠΠ 301 seira.Apolithika stis 8 augoustou.Ithela na po ena auxaristo ston Epi/xia Karamitso gia tis poles mpires pou ipiame sto Aroma kai ta pola ipovrixia sto Prive.Ston pleon epilarxo tis IMA gt itan anthropos kai o monos pou otan apolithika mou eipe kai dio kala logia.Episis ena megalo ANTE GAMISOU ston Loxago Vasili E gt me kratise 3,5 mines mesa eno stous allos edine adeies foul kai ston Anthipastisti oti einai megalos karagiozis kai tou gamo to spiti gt einai asxetos kopanos gt ton eixa glitosei apo tin ksefila pou den iksere ta opla tis eidikotitas tou kai den mou edine pote ipiresiaka kai itan monima mesa stin eironia....auta...
Post a Comment