"Περνάει ο χρόνος"...

Τώρα που βγήκα από το Κέντρο, για πρώτη φορά μετά την ορκομωσία, είμαι σίγουρα σοφότερος για την έννοια της σχετικότητας του χρόνου...
Στο στρατόπεδο, ο χρόνος κυλάει τελείως διαφορετικά σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Η ρουτίνα όταν είσαι έξω είναι καθημερινή εφημερίδα, ειδήσεις, διαρκής πληροφόρηση, δουλειά, κλπ., ένας ρυθμός δηλαδή καταιγιστικός για τα δεδομένα του στρατοπέδου. Μέσα τα πράγματα κινούνται αργά, αυτονομημένα από την κοινωνία την οποία ο στρατός υποστηρίζει ότι προστατεύει.
Η μεγαλύτερη απόδειξη της απόστασης που χωρίζει κοινωνία και στρατό (η μεγαλύτερη δηλαδή απόδειξη ότι ο στρατός δεν είναι "ένοπλος λαός") είναι αυτή η χρονική διαφοροποίηση.
Ο υπέρτατος στόχος της στρατιωτικής ομοιομορφίας είναι να ξεσυνηθίσεις να σκέφτεσαι. Ο παραλογισμός των διαταγών (αυτό το περίφημο που ακούς, πριν μπεις, για τον στρατό και τη λογική...) νομίζω ότι, πέρα από ανορθολογικότητα, είναι και στρατηγική. Τι νόημα έχει να ασπρίζεις το δάπεδο τέσσερις μέρες πριν την ορκομωσία, όταν ξέρεις ότι την επόμενη μέρα τα βαμμένα θα έχουν βρωμίσει και θα πρέπει να τα ξαναβάψεις; Τι νόημα έχει να βγαίνει ένα ολόκληρο τάγμα στον ήλιο μισή ώρα πριν την εκκίνηση της ορκομωσίας; Γιατί να σκουπίζεις τα φύλλα κάτω από ένα δέντρο, όταν ξέρεις ότι την επόμενη στιγμή νέα φύλλα θα πέσουν στο δάπεδο; Είναι, θα πει κάποιος, η αυταπάτη της κοινωνίας στρατόπεδο, η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ρυθμίσεις όλες τις όψεις της κοινωνικής, ακόμα και της φυσικής ζωής. Είναι όμως - ακόμα - και ο εθισμός στον ανορθολογισμό, που είναι τόσο απαραίτητος για την ομαλή συνέχεια της στρατιωτικής ζωής.
Από Τρίτη, πάλι πίσω στο στρατόπεδο. Και από Τετάρτη έρχονται οι πρώτες έξοδοι.