Η παραμεθόριος έφτασε στο τέλος της. Από σήμερα είμαι έξω από το στρατόπεδο για 18 μέρες. Την 1η του Σεπτέμβρη παρουσιάζομαι σε μονάδα κοντά στα πάτρια.
Ο Ελληνικός Στρατός ξόφλησε τους λογαριασμούς του μαζί μου πληρώνοντάς με τους μισθούς μου για τους τελευταίους 5 μήνες: σύνολο, 49,34 ευρώ. Μισθοί Πινοσέτ.
Δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με κακόγουστα αστεία.
Τώρα, ανακούφιση και διακοπές.
Το blog σε αργία.
Thursday, August 14, 2008
Thursday, August 7, 2008
Επιτέλους πολίτης
[Ένας καλός φίλος και συνοδοιπόρος του blog απολύθηκε χτες. Όσοι διαβάζουν αυτή την ιστοσελίδα τον ξέρουν από τις μουσικές συνεισφορές του και το πρωτότυπο nick του Ηλίας(Ψινάκης). Η παρέα του μου ήταν απαραίτητη για τους τελευταίους 6 μήνες που είμαι μέσα. Του ζήτησα να γράψει κάτι την ημέρα της απόλυσής του. Στήθηκε μπροστά σε ένα pc και μου έστειλε αυτό. Όποιος το διαβάσει, θα καταλάβει γιατί νιώθω τόσο χαρούμενος...).
Επιτέλους πολίτης. Μεγαλύτερη μαλακία από αυτή δεν έχει ξανακουστεί. Είναι μεγάλο παραμύθι των καραβανάδων ότι όταν μπαίνεις στο στρατό παύει η πολιτική σου ιδιότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Είναι το καλύτερο άλλοθι για τις μεγαλύτερες αυθαιρεσίες, για καψώνια και εξευτελισμούς. Όσα δικαιώματα είχες πριν καταταγείς τόσα έχεις κι ως οπλίτης. Απλά ισχύουν κάποιοι περιορισμοί και η απόλαυση ορισμένων δικαιωμάτων τελεί υπό προϋποθέσεις και τύπους. Διαφορετικά, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσες να συμμετέχεις σε εκλογές είτε ως ψηφοφόρος είτε ως υποψήφιος. Παρεπιμπτόντως, για όσους στρατεύσιμους είναι υποψήφιοι σε εκλογές προβλέπεται εξάμηνη (νομίζω) αναβολή, ακόμα κι αν έχουν ήδη καταταγεί.
Για να μην παρεξηγηθώ, όμως, η Νο 2 μαλακία που ακούει ένας φαντάρος είναι ότι ο στρατός πλέον είναι «κολέγιο», κατασκήνωση με χακί. Δυστυχώς αυτό δεν το ακούει από καραβανάδες, αλλά από τον πατέρα του, τους παππούδες, τους θείους, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, τους μεσήλικες φίλους (αν έχουν, όπως εγώ τον Frankie, γνήσιο τέκνο της γενιάς του 80. Ο Frankie, που θυμίζει τον Ντην Μοριάρτι από το Δρόμο του Κέρουακ, όταν ήταν φαντάρος, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επικοινωνούσε με τους γονείς του με γράμματα. Τα γράμματα αυτά τα έχει κρατήσει και μου τα έχει δείξει. Η απαλεψιά του είχε χτυπήσει κόκκινο, τόσο που στη θέση της ημερομηνίας, αντί να βάζει την ημέρα που έγραφε το γράμμα, έβαζε την ημερομηνία άλωσης της Πόλης, την ημερομηνία της επανάστασης του ’21 και άλλα τέτοια χαζά που προκαλούσαν στη μάνα του μικρά εγκεφαλικά). Ο στρατός δεν είναι πλέον κολέγιο. Ήταν και είναι μια μαύρη περίοδος που όταν τη ολοκληρώσεις (καλή ώρα) θέλεις να ξεχάσεις ότι υπήρξε, να μην θυμάσαι τίποτα απ αυτή, να μην παραδεχτείς ότι έχασες ένα χρόνο από τη ζωή σου. Σίγουρα στα χρόνια των πατεράδων και των παππούδων μας (και του Frankie) τα πράματα ήταν πιο ζόρικα από πολλές απόψεις. Δεν θέλω, όμως, να σταθώ εδώ.
Ο Σβέικ μου ζήτησε να γράψω κάτι για την ημέρα της απόλυσης και για τις δικές μου εμπειρίες κατά τη διάρκεια της θητείας. Μου ζήτησε, επίσης, να αναφέρω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το γεγονός της απόλυσης. Να ξεκινήσω, λοιπόν, απ αυτό. ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Ειλικρινά, σε όλη τη διάρκεια της θητείας κάθε φαντάρος ονειρεύεται την ημέρα της απόλυσής και φαντάζεται να σκάνε πυροτεχνήματα, να χτυπάν καμπάνες και να πέφτουν κανονιές. Κάτι σαν τους οργασμούς της Linda Lovelace. Ενδεχομένως, να φαντάζεται κανένα καλό παρτάκι για το γιορτασμό της απόλυσης και για επανασύνδεση με φίλους που κατά τη διάρκεια της θητείας ξεχάστηκαν ή απομακρύνθηκαν (ε ναι λοιπόν αυτό ήταν καρφί) ή κανένα ξεφάντωμα στα μπουζούκια. Αλλά τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Περισσότερη αγωνία σου προκαλεί η πιθανότητα της άδειας, παρά η βεβαιότητα της απόλυσης. Όσους κι αν ρώτησα από την ΕΣΣΟ μου την ίδια απάντηση πήρα. Ούτε κανονιές άκουσαν, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε καμπάνες. Ούτε πάρτι, ούτε μπουζούκια, ούτε ξεφαντώματα. Ό,τι ήταν να γίνει απ’ όλ’ αυτά έγιναν με την ευκαιρία της πρώτης άδειας. Τώρα, όσους ρώτησα, κανονίζανε ραντεβού για δουλειές ή επιστρέφανε σε δουλειές που ήδη είχαν. Τα λελεδόνια ήρθανε αλλά τα υποδεχτήκαμε μάλλον αδιάφορα. Αδυνατώ να εξηγήσω αυτό το κενό. Θα ήταν πάντως καλό θέμα έρευνας, μεταπτυχιακού ή διδακτορικού, για ψυχολόγους.
Σε ό,τι αφορά τις εμπειρίες. Καταρχάς, να ξεκινήσω με ένα παράδοξο. 6 Αυγούστου 2007 πέρασα την πύλη της 165 ΜΠΕΠ προς τα μέσα και ντύθηκα στα χακί για πρώτη φορά. 6 Αυγούστου 2008 πέρασα την πύλη της ΣΔΙΕΠ από μέσα και απαλλάχτηκα δια παντός (όπως θα δείτε το λελεδόχαρτό μου είναι λευκό) από τα χακί. Στις 6 Αυγούστου 2009 πώς πρέπει να θυμάμαι την 6η Αυγούστου; Σαν μέρα κατάταξης ή σα μέρα απόλυσης; Μάλλον σα την ενότητα των αντιθέτων. Τελικά η θητεία είναι διαλεκτική.
Να γράψω κάτι για τις εμπειρίες μου ε; δεν ξέρω γιατί αλλά αρχίζω και ζορίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να λέω ιστορίες από το στρατό γιατί είναι πολύ βαρετές, ειδικά για όσους δεν έχουν πάει. Όπως έχω πει σε φίλους σα το Σβεικ, πριν καταταγούν, το κρύο και η αϋπνία είναι ένα πράγμα που θα το αντιμετωπίσουν και θα τους ταλαιπωρήσει όσο τίποτα άλλο. Αλλά αυτό που σε γονατίζει ψυχολογικά και πονάει πιο πολύ και κάνει το κρύο και την αϋπνία πιο ανυπόφορη είναι ο αποχωρισμός από φίλους, οικογένεια, σύντροφο (ειδικά το τελευταίο πονάει αφόρητα) και η μοναξιά. Γι’ αυτό το λόγο όλοι έχουν κλάψει στο στρατό. Πολλοί το θεωρούν αδυναμία. Ότι, δήθεν, δεν μπορείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου για να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις και το επικρίνουν ή ντρέπονται. Γι αυτό όταν κλαίνε κρύβονται. Κλαίνε στις τουαλέτες, στα ντουζ, στη σκοπιά, στο θαλαμοφυλίκι 3-6, και όπου αλλού μακριά από επικριτικά βλέμματα. Αλλά όπου το έχω δει να γίνεται το θαύμασα και με συγκίνησε πάρα πολύ. Κι εγώ είχα τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι τώρα τη μακρά σιωπή της Δώρας στο τηλέφωνο όταν της ανακοίνωσα τη μετάθεσή μου στη Σαμοθράκη και θυμάμαι να κλαίμε μαζί στο τηλέφωνο.
Επίσης, όλοι κάνουν φίλους στο στρατό. Μπορεί να κάνει κανείς καμιά ντουζίνα φίλους σε όλη τη διάρκεια της θητείας. Ήδη μου ‘ρχονται στο μυαλό καμιά εικοσαριά. Αλλά οι φίλοι του στρατού είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία. Αν εξαιρέσεις έναν ή δύο που θα κρατήσεις επαφές, τους υπόλοιπους ξέρεις ότι δεν θα τους ξαναδείς ποτέ ή μπορεί να πέσεις πάνω τους σε άσχετο τόπο και άσχετη στιγμή εντελώς μα εντελώς τυχαία. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κάπου βαθιά κρυμμένο ένα περίεργο συναίσθημα δεσίματος και πάντα χαίρεσαι όταν βλέπεις ή θυμάσαι κάποιους απ αυτούς.
Να πω κάτι για τους καραβανάδες. ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΧΡΗΣΤΗ ΦΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. Δεν κάνω πλάκα ούτε το λέω από προκατάληψη για το χαρακτήρα της δουλειάς τους. Το θέμα είναι ότι δεν κάνουν ούτε αυτή. Δεν πίστευα στα μάτια μου πόσο άχρηστοι είναι όταν το διαπίστωσα. Τεμπέληδες και κουράδες, μπάσταρδοι χώστες, αδιάφορα γαϊδούρια και γουρούνια σκέτα. Αλλά είναι τόσο καριόληδες που δεν σταματούν ποτέ να σε εκπλήσσουν ακόμα κι όταν απολύεσαι. Κι όμως αυτή τη φάρα η ελληνική κοινωνία σκίζεται για να τη συντηρήσει. Δεν είναι μόνο τα λεφτά του προϋπολογισμού που δίνονται για εξοπλισμούς. Για να συντηρηθεί αυτός ο παρασιτικός μηχανισμός σε κτίρια, σε μέριμνα, σε γραφειοκρατία, σε ασφάλεια του προσωπικού κ.α. χρειάζονται τεράστια ποσά. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική ομάδα που απολαμβάνει τα προνόμια των στρατιωτικών. Σε ζητήματα ασφάλισης είναι οι πιο προνομιούχοι. Ο στρατός καλύπτει όλα τα έξοδα τους για νοσηλεία, είτε των ιδίων είτε των γονιών τους είτε των παιδιών τους. Ποιος άλλος ασφαλιστικός φορέας έχει τέτοια προνόμια; Ξέρετε επίσης καμιά άλλη κοινωνική ομάδα να διατηρεί με δαπάνη του κράτους λέσχες που κάνουν φτηνό πολύ καλό φαΐ για τα μέλη τους και την βρωμοσπορά τους; Εννοώ παιδιά και εγγόνια. Ξέρετε καμία άλλη κοινωνική ομάδα που τις παρέχονται, με έξοδα του κράτους πάντα, σπίτια και κατασκηνώσεις για παιδιά και γέροντες, δωρεάν ή σε εξευτελιστικές τιμές; Εγώ δεν ξέρω.
Δεν θέλω να πω άλλα. Βαρέθηκα. Δεν θέλω να ξαναμιλήσω για στρατό. Πριν κλείσω να αναφέρω ότι η στρατιωτική μου θητεία έγινε με τη βοήθεια των κάτωθι διεγερτικών, αναλγητικών, παραισθησιογόνων, αναισθησιογόνων:
Jack Kerouak, Στο Δρόμο
-//-, Οι Υποχθόνιοι
-//-, Οι Αλήτες του Ντάρμα
-//-, Big Sur
William Burroughs, Το Σοκάκι Των Ανεμοστρόβιλων
Σώτη Τριανταφύλλου, Τα Κινέζικα Κουτιά (αυτή τι έπαθε κι έγραψε τέτοια πατάτα;)
Bob Dylan, The Cuckoo
-//-, John Brown
-//-, A Hard Rain Is-A-Gonna-Fall
Johnny Cash, San Quentin
-//-, One
-//-, When The Man Comes Around
Lizzie West, 19 Miles to Baghdad
Την οικογένειά μου
Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα του μπάκα, του Σβέικ, του Πατζ, του Μπάμπη, της Φύλλιας και των υπόλοιπων φίλων και γνωστών.
Την υπομονή της Δώρας
Το δέμα της Δώρας
Τις υποσχέσεις τις Λίνας για καυτές εξορμήσεις στις παραλίες της Χαλκιδικής, υποσχέσεις που δεν κράτησε, αλλά ποιος έχει το σθένος να της κρατήσει κακία;
Και πολλά άλλα που βαριέμαι να τα γράψω όλα.
Επίσης μερικές ευχαριστίες και μερικά γαμωσταυρίδια για να μπουν όλοι στη θέση τους έστω και αργά.
Τα ευχαριστήρια πάνε στους εξής:
Όλα τα παιδιά που υπηρετήσαμε μαζί στη 289 ΠΠΠ στη Σαμοθράκη ανεξαρτήτως σειράς. Δεν τους αναφέρω όλους ξεχωριστά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.
Το Νικο, τον Τάσο, το Στάθη και το Βασίλη από το Κέντρο στην 165 ΜΠΕΠ
Την Επχία Εμμανουϊλίδου Γεωργία, για όλα και για τα μαγικά της με τη μετάθεση στη Θεσ/νίκη
Το ΕΠΟΠ Δνέα Σταύρο Γκόβα άπο την 110 Α/Κ ΜΜΠ που είναι και πατριωτάκι μου.
Το Λγό Φίλιππο Κετίκογλου από την 110 Α/Κ ΜΜΠ. Αυτός ο άνθρωπος δεν ταίριαζε με το στρατό. Είχε φοβερό χιούμορ, είχε πολύ αστεία προσωπικότητα και ήταν πάντα χαρούμενος. Ήταν μάλλον η εξαίρεση
Τον Αλχία Κυβερτζικίδη Κων/νο από τη ΣΔΙΕΠ. Είναι το καλύτερο παιδί του στρατού. Λες και δεν είναι στρατιωτικός. Γίνεται ένα με τους φαντάρους και όλοι τον συμπαθούνε. Άγριος (δήθεν) μεταλλάς αλλά στο βάθος ευγενική ψυχή, όπως όλοι αυτού του είδους. Τώρα μετατέθηκε κάπου στη Ρόδο. Να ναι καλά όπου κι αν είναι ό,τι κι αν κάνει.
Τον Τχη Σαλτσίδη Νικόλαο. Διοικητής του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Για την κατανόησή του.
Σόρρυ αν ξεχνάω κανέναν.
Γαμώ το Χριστό και την Παναγία, το σόι, τα παιδιά, τους γονείς, των κάτωθι:
Λγε Διονύσιε Η. από την 165 ΜΠΕΠ άντε γαμήσου κι εσύ και το έθνος σου
Ανθλγε Ηλία Ζ. από την 165 ΜΠΕΠ να πας να γαμηθείς μπασταρδάκι με τη μανούρα που μου ‘κανες στο κέντρο με την άδεια. Να πας να γαμηθείς κι εσύ και το Μακεδονία Ξακουστή που μας έβαλες να γράψουμε 50 φορές σαν τιμωρία.
Λγε Βασίλη Ε. από τη 289 ΠΠΠ. Τι να σου πω ρε μπαγλαμά; Έκανες 4 μήνες να μου δώσεις άδεια ενώ μπορούσες πάνω στο δίμηνο
Τχη Ιωάννη Χ. από το 4ο ΕΓ στη Σαμοθράκη. Δεν ξέρω γιατι σε βάζω εδώ πέρα. Δε μου κάνες τίποτα. Μάλλον επειδή ήσουν λίγο εξυπνάκιας.
Υπχε Φάνη Ε. από τη 289 ΙΜΑ Βρωμοσπορά αν σε πετύχω τη γάμησες. Ο τύπος αντιμετώπιζε ποινή αποστρατίας γιατί χτύπησε φαντάρο. Δεν ξέρω τι απέγινε. Προς τιμή του Σχη Δημήτρη Γ. διοικητή του στρατοπέδου στη Σαμοθράκη τον κηνύγησε, θέλω να πιστεύω μέχρι τέλους
Τχη «δεν θυμαμαι τ όνομα σου» από το 2ο ΕΓ της Σαμοθράκης. Ήσουν πολύ βλάκας ρε αδερφάκι μου. Ξυνομούρη αφελή που το ‘παιζες άγριος όλοι σε κοροϊδεύαν. Να ναι καλά οι γραφιάδες σου ο Ταβουλάρης και ο Αθανασόπουλος που σ’ ανεχτήκανε τα παιδιά. Αλλά να ξέρεις ρίξαμε πολύ γέλιο με την πάρτη σου.
Ανθστή Παναγιώτη Σ. από τη ΣΔΙΕΠ να μη σου φύγει ποτέ το κεκέδισμα. Αναρωτιέσαι από πού προέρχεται; Αφού ρε μαλάκα είσαι 35 χρονών και ζεις ακόμα με τη μάνα και τον πατέρα σου τη στιγμή που έχεις μόνιμη δουλεία με μισθό πάνω από 1000 ευρώ.
Μόνιμη Υπάλληλε Κατερίνα Μ. από το 1ο Γραφείο του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Καλά μωρή κωλόγρια πώς την είδες; Μας χώνουν οι καραβανάδες μας χώνει και το πολιτικό προσωπικό;
Μπορεί να ξέχασα πολλούς που θα ‘πρεπε να είναι εδώ μέσα, αλλά έχετε χάρη που θυμάμαι μόνο τις πιο σημαντικές γελοίες προσωπικότητες
Άντε γαμήσου, λοιπόν, στρατέ, ελληνικό κράτος και ελληνικό έθνος που θες το καλύτερο κομμάτι του πληθυσμού σου στην καλύτερή του ηλικία να χαραμίζει έναν ολόκληρο χρόνο από τη ζωή του.
Άντε γαμηθείτε, λοιπόν, καραβανάδες. Εμείς απολυθήκαμε ή θα απολυθούμε. Εσείς μια ζωή στα σκατά θα κολυμπάτε. Μια ζωή και σήμερα για σας. Βρωμοκουράδες.
Για τον κάθε ένα από σας που πρόκειται να καταταγεί θα σας πω αυτό που μου πε ο Αρης ο Ρόβας δύο μέρες πριν φύγω από Γρεβενά για Παρανέστι, με πολύ σοφία, σηκώνοντας ένα σφηνάκι τεκίλα:
«Καλά να πάς, καλά να ‘ρθείς, καλά να πα να γαμηθείς»
Αυτά. Νεόπουστα!!! Με την καλή έννοια!!!
Επιτέλους πολίτης. Μεγαλύτερη μαλακία από αυτή δεν έχει ξανακουστεί. Είναι μεγάλο παραμύθι των καραβανάδων ότι όταν μπαίνεις στο στρατό παύει η πολιτική σου ιδιότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Είναι το καλύτερο άλλοθι για τις μεγαλύτερες αυθαιρεσίες, για καψώνια και εξευτελισμούς. Όσα δικαιώματα είχες πριν καταταγείς τόσα έχεις κι ως οπλίτης. Απλά ισχύουν κάποιοι περιορισμοί και η απόλαυση ορισμένων δικαιωμάτων τελεί υπό προϋποθέσεις και τύπους. Διαφορετικά, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσες να συμμετέχεις σε εκλογές είτε ως ψηφοφόρος είτε ως υποψήφιος. Παρεπιμπτόντως, για όσους στρατεύσιμους είναι υποψήφιοι σε εκλογές προβλέπεται εξάμηνη (νομίζω) αναβολή, ακόμα κι αν έχουν ήδη καταταγεί.
Για να μην παρεξηγηθώ, όμως, η Νο 2 μαλακία που ακούει ένας φαντάρος είναι ότι ο στρατός πλέον είναι «κολέγιο», κατασκήνωση με χακί. Δυστυχώς αυτό δεν το ακούει από καραβανάδες, αλλά από τον πατέρα του, τους παππούδες, τους θείους, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, τους μεσήλικες φίλους (αν έχουν, όπως εγώ τον Frankie, γνήσιο τέκνο της γενιάς του 80. Ο Frankie, που θυμίζει τον Ντην Μοριάρτι από το Δρόμο του Κέρουακ, όταν ήταν φαντάρος, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επικοινωνούσε με τους γονείς του με γράμματα. Τα γράμματα αυτά τα έχει κρατήσει και μου τα έχει δείξει. Η απαλεψιά του είχε χτυπήσει κόκκινο, τόσο που στη θέση της ημερομηνίας, αντί να βάζει την ημέρα που έγραφε το γράμμα, έβαζε την ημερομηνία άλωσης της Πόλης, την ημερομηνία της επανάστασης του ’21 και άλλα τέτοια χαζά που προκαλούσαν στη μάνα του μικρά εγκεφαλικά). Ο στρατός δεν είναι πλέον κολέγιο. Ήταν και είναι μια μαύρη περίοδος που όταν τη ολοκληρώσεις (καλή ώρα) θέλεις να ξεχάσεις ότι υπήρξε, να μην θυμάσαι τίποτα απ αυτή, να μην παραδεχτείς ότι έχασες ένα χρόνο από τη ζωή σου. Σίγουρα στα χρόνια των πατεράδων και των παππούδων μας (και του Frankie) τα πράματα ήταν πιο ζόρικα από πολλές απόψεις. Δεν θέλω, όμως, να σταθώ εδώ.
Ο Σβέικ μου ζήτησε να γράψω κάτι για την ημέρα της απόλυσης και για τις δικές μου εμπειρίες κατά τη διάρκεια της θητείας. Μου ζήτησε, επίσης, να αναφέρω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το γεγονός της απόλυσης. Να ξεκινήσω, λοιπόν, απ αυτό. ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Ειλικρινά, σε όλη τη διάρκεια της θητείας κάθε φαντάρος ονειρεύεται την ημέρα της απόλυσής και φαντάζεται να σκάνε πυροτεχνήματα, να χτυπάν καμπάνες και να πέφτουν κανονιές. Κάτι σαν τους οργασμούς της Linda Lovelace. Ενδεχομένως, να φαντάζεται κανένα καλό παρτάκι για το γιορτασμό της απόλυσης και για επανασύνδεση με φίλους που κατά τη διάρκεια της θητείας ξεχάστηκαν ή απομακρύνθηκαν (ε ναι λοιπόν αυτό ήταν καρφί) ή κανένα ξεφάντωμα στα μπουζούκια. Αλλά τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Περισσότερη αγωνία σου προκαλεί η πιθανότητα της άδειας, παρά η βεβαιότητα της απόλυσης. Όσους κι αν ρώτησα από την ΕΣΣΟ μου την ίδια απάντηση πήρα. Ούτε κανονιές άκουσαν, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε καμπάνες. Ούτε πάρτι, ούτε μπουζούκια, ούτε ξεφαντώματα. Ό,τι ήταν να γίνει απ’ όλ’ αυτά έγιναν με την ευκαιρία της πρώτης άδειας. Τώρα, όσους ρώτησα, κανονίζανε ραντεβού για δουλειές ή επιστρέφανε σε δουλειές που ήδη είχαν. Τα λελεδόνια ήρθανε αλλά τα υποδεχτήκαμε μάλλον αδιάφορα. Αδυνατώ να εξηγήσω αυτό το κενό. Θα ήταν πάντως καλό θέμα έρευνας, μεταπτυχιακού ή διδακτορικού, για ψυχολόγους.
Σε ό,τι αφορά τις εμπειρίες. Καταρχάς, να ξεκινήσω με ένα παράδοξο. 6 Αυγούστου 2007 πέρασα την πύλη της 165 ΜΠΕΠ προς τα μέσα και ντύθηκα στα χακί για πρώτη φορά. 6 Αυγούστου 2008 πέρασα την πύλη της ΣΔΙΕΠ από μέσα και απαλλάχτηκα δια παντός (όπως θα δείτε το λελεδόχαρτό μου είναι λευκό) από τα χακί. Στις 6 Αυγούστου 2009 πώς πρέπει να θυμάμαι την 6η Αυγούστου; Σαν μέρα κατάταξης ή σα μέρα απόλυσης; Μάλλον σα την ενότητα των αντιθέτων. Τελικά η θητεία είναι διαλεκτική.
Να γράψω κάτι για τις εμπειρίες μου ε; δεν ξέρω γιατί αλλά αρχίζω και ζορίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να λέω ιστορίες από το στρατό γιατί είναι πολύ βαρετές, ειδικά για όσους δεν έχουν πάει. Όπως έχω πει σε φίλους σα το Σβεικ, πριν καταταγούν, το κρύο και η αϋπνία είναι ένα πράγμα που θα το αντιμετωπίσουν και θα τους ταλαιπωρήσει όσο τίποτα άλλο. Αλλά αυτό που σε γονατίζει ψυχολογικά και πονάει πιο πολύ και κάνει το κρύο και την αϋπνία πιο ανυπόφορη είναι ο αποχωρισμός από φίλους, οικογένεια, σύντροφο (ειδικά το τελευταίο πονάει αφόρητα) και η μοναξιά. Γι’ αυτό το λόγο όλοι έχουν κλάψει στο στρατό. Πολλοί το θεωρούν αδυναμία. Ότι, δήθεν, δεν μπορείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου για να ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις και το επικρίνουν ή ντρέπονται. Γι αυτό όταν κλαίνε κρύβονται. Κλαίνε στις τουαλέτες, στα ντουζ, στη σκοπιά, στο θαλαμοφυλίκι 3-6, και όπου αλλού μακριά από επικριτικά βλέμματα. Αλλά όπου το έχω δει να γίνεται το θαύμασα και με συγκίνησε πάρα πολύ. Κι εγώ είχα τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι τώρα τη μακρά σιωπή της Δώρας στο τηλέφωνο όταν της ανακοίνωσα τη μετάθεσή μου στη Σαμοθράκη και θυμάμαι να κλαίμε μαζί στο τηλέφωνο.
Επίσης, όλοι κάνουν φίλους στο στρατό. Μπορεί να κάνει κανείς καμιά ντουζίνα φίλους σε όλη τη διάρκεια της θητείας. Ήδη μου ‘ρχονται στο μυαλό καμιά εικοσαριά. Αλλά οι φίλοι του στρατού είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία. Αν εξαιρέσεις έναν ή δύο που θα κρατήσεις επαφές, τους υπόλοιπους ξέρεις ότι δεν θα τους ξαναδείς ποτέ ή μπορεί να πέσεις πάνω τους σε άσχετο τόπο και άσχετη στιγμή εντελώς μα εντελώς τυχαία. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κάπου βαθιά κρυμμένο ένα περίεργο συναίσθημα δεσίματος και πάντα χαίρεσαι όταν βλέπεις ή θυμάσαι κάποιους απ αυτούς.
Να πω κάτι για τους καραβανάδες. ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΧΡΗΣΤΗ ΦΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. Δεν κάνω πλάκα ούτε το λέω από προκατάληψη για το χαρακτήρα της δουλειάς τους. Το θέμα είναι ότι δεν κάνουν ούτε αυτή. Δεν πίστευα στα μάτια μου πόσο άχρηστοι είναι όταν το διαπίστωσα. Τεμπέληδες και κουράδες, μπάσταρδοι χώστες, αδιάφορα γαϊδούρια και γουρούνια σκέτα. Αλλά είναι τόσο καριόληδες που δεν σταματούν ποτέ να σε εκπλήσσουν ακόμα κι όταν απολύεσαι. Κι όμως αυτή τη φάρα η ελληνική κοινωνία σκίζεται για να τη συντηρήσει. Δεν είναι μόνο τα λεφτά του προϋπολογισμού που δίνονται για εξοπλισμούς. Για να συντηρηθεί αυτός ο παρασιτικός μηχανισμός σε κτίρια, σε μέριμνα, σε γραφειοκρατία, σε ασφάλεια του προσωπικού κ.α. χρειάζονται τεράστια ποσά. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική ομάδα που απολαμβάνει τα προνόμια των στρατιωτικών. Σε ζητήματα ασφάλισης είναι οι πιο προνομιούχοι. Ο στρατός καλύπτει όλα τα έξοδα τους για νοσηλεία, είτε των ιδίων είτε των γονιών τους είτε των παιδιών τους. Ποιος άλλος ασφαλιστικός φορέας έχει τέτοια προνόμια; Ξέρετε επίσης καμιά άλλη κοινωνική ομάδα να διατηρεί με δαπάνη του κράτους λέσχες που κάνουν φτηνό πολύ καλό φαΐ για τα μέλη τους και την βρωμοσπορά τους; Εννοώ παιδιά και εγγόνια. Ξέρετε καμία άλλη κοινωνική ομάδα που τις παρέχονται, με έξοδα του κράτους πάντα, σπίτια και κατασκηνώσεις για παιδιά και γέροντες, δωρεάν ή σε εξευτελιστικές τιμές; Εγώ δεν ξέρω.
Δεν θέλω να πω άλλα. Βαρέθηκα. Δεν θέλω να ξαναμιλήσω για στρατό. Πριν κλείσω να αναφέρω ότι η στρατιωτική μου θητεία έγινε με τη βοήθεια των κάτωθι διεγερτικών, αναλγητικών, παραισθησιογόνων, αναισθησιογόνων:
Jack Kerouak, Στο Δρόμο
-//-, Οι Υποχθόνιοι
-//-, Οι Αλήτες του Ντάρμα
-//-, Big Sur
William Burroughs, Το Σοκάκι Των Ανεμοστρόβιλων
Σώτη Τριανταφύλλου, Τα Κινέζικα Κουτιά (αυτή τι έπαθε κι έγραψε τέτοια πατάτα;)
Bob Dylan, The Cuckoo
-//-, John Brown
-//-, A Hard Rain Is-A-Gonna-Fall
Johnny Cash, San Quentin
-//-, One
-//-, When The Man Comes Around
Lizzie West, 19 Miles to Baghdad
Την οικογένειά μου
Τα τηλέφωνα και τα μηνύματα του μπάκα, του Σβέικ, του Πατζ, του Μπάμπη, της Φύλλιας και των υπόλοιπων φίλων και γνωστών.
Την υπομονή της Δώρας
Το δέμα της Δώρας
Τις υποσχέσεις τις Λίνας για καυτές εξορμήσεις στις παραλίες της Χαλκιδικής, υποσχέσεις που δεν κράτησε, αλλά ποιος έχει το σθένος να της κρατήσει κακία;
Και πολλά άλλα που βαριέμαι να τα γράψω όλα.
Επίσης μερικές ευχαριστίες και μερικά γαμωσταυρίδια για να μπουν όλοι στη θέση τους έστω και αργά.
Τα ευχαριστήρια πάνε στους εξής:
Όλα τα παιδιά που υπηρετήσαμε μαζί στη 289 ΠΠΠ στη Σαμοθράκη ανεξαρτήτως σειράς. Δεν τους αναφέρω όλους ξεχωριστά, ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.
Το Νικο, τον Τάσο, το Στάθη και το Βασίλη από το Κέντρο στην 165 ΜΠΕΠ
Την Επχία Εμμανουϊλίδου Γεωργία, για όλα και για τα μαγικά της με τη μετάθεση στη Θεσ/νίκη
Το ΕΠΟΠ Δνέα Σταύρο Γκόβα άπο την 110 Α/Κ ΜΜΠ που είναι και πατριωτάκι μου.
Το Λγό Φίλιππο Κετίκογλου από την 110 Α/Κ ΜΜΠ. Αυτός ο άνθρωπος δεν ταίριαζε με το στρατό. Είχε φοβερό χιούμορ, είχε πολύ αστεία προσωπικότητα και ήταν πάντα χαρούμενος. Ήταν μάλλον η εξαίρεση
Τον Αλχία Κυβερτζικίδη Κων/νο από τη ΣΔΙΕΠ. Είναι το καλύτερο παιδί του στρατού. Λες και δεν είναι στρατιωτικός. Γίνεται ένα με τους φαντάρους και όλοι τον συμπαθούνε. Άγριος (δήθεν) μεταλλάς αλλά στο βάθος ευγενική ψυχή, όπως όλοι αυτού του είδους. Τώρα μετατέθηκε κάπου στη Ρόδο. Να ναι καλά όπου κι αν είναι ό,τι κι αν κάνει.
Τον Τχη Σαλτσίδη Νικόλαο. Διοικητής του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Για την κατανόησή του.
Σόρρυ αν ξεχνάω κανέναν.
Γαμώ το Χριστό και την Παναγία, το σόι, τα παιδιά, τους γονείς, των κάτωθι:
Λγε Διονύσιε Η. από την 165 ΜΠΕΠ άντε γαμήσου κι εσύ και το έθνος σου
Ανθλγε Ηλία Ζ. από την 165 ΜΠΕΠ να πας να γαμηθείς μπασταρδάκι με τη μανούρα που μου ‘κανες στο κέντρο με την άδεια. Να πας να γαμηθείς κι εσύ και το Μακεδονία Ξακουστή που μας έβαλες να γράψουμε 50 φορές σαν τιμωρία.
Λγε Βασίλη Ε. από τη 289 ΠΠΠ. Τι να σου πω ρε μπαγλαμά; Έκανες 4 μήνες να μου δώσεις άδεια ενώ μπορούσες πάνω στο δίμηνο
Τχη Ιωάννη Χ. από το 4ο ΕΓ στη Σαμοθράκη. Δεν ξέρω γιατι σε βάζω εδώ πέρα. Δε μου κάνες τίποτα. Μάλλον επειδή ήσουν λίγο εξυπνάκιας.
Υπχε Φάνη Ε. από τη 289 ΙΜΑ Βρωμοσπορά αν σε πετύχω τη γάμησες. Ο τύπος αντιμετώπιζε ποινή αποστρατίας γιατί χτύπησε φαντάρο. Δεν ξέρω τι απέγινε. Προς τιμή του Σχη Δημήτρη Γ. διοικητή του στρατοπέδου στη Σαμοθράκη τον κηνύγησε, θέλω να πιστεύω μέχρι τέλους
Τχη «δεν θυμαμαι τ όνομα σου» από το 2ο ΕΓ της Σαμοθράκης. Ήσουν πολύ βλάκας ρε αδερφάκι μου. Ξυνομούρη αφελή που το ‘παιζες άγριος όλοι σε κοροϊδεύαν. Να ναι καλά οι γραφιάδες σου ο Ταβουλάρης και ο Αθανασόπουλος που σ’ ανεχτήκανε τα παιδιά. Αλλά να ξέρεις ρίξαμε πολύ γέλιο με την πάρτη σου.
Ανθστή Παναγιώτη Σ. από τη ΣΔΙΕΠ να μη σου φύγει ποτέ το κεκέδισμα. Αναρωτιέσαι από πού προέρχεται; Αφού ρε μαλάκα είσαι 35 χρονών και ζεις ακόμα με τη μάνα και τον πατέρα σου τη στιγμή που έχεις μόνιμη δουλεία με μισθό πάνω από 1000 ευρώ.
Μόνιμη Υπάλληλε Κατερίνα Μ. από το 1ο Γραφείο του Λ/Δ της ΣΔΙΕΠ. Καλά μωρή κωλόγρια πώς την είδες; Μας χώνουν οι καραβανάδες μας χώνει και το πολιτικό προσωπικό;
Μπορεί να ξέχασα πολλούς που θα ‘πρεπε να είναι εδώ μέσα, αλλά έχετε χάρη που θυμάμαι μόνο τις πιο σημαντικές γελοίες προσωπικότητες
Άντε γαμήσου, λοιπόν, στρατέ, ελληνικό κράτος και ελληνικό έθνος που θες το καλύτερο κομμάτι του πληθυσμού σου στην καλύτερή του ηλικία να χαραμίζει έναν ολόκληρο χρόνο από τη ζωή του.
Άντε γαμηθείτε, λοιπόν, καραβανάδες. Εμείς απολυθήκαμε ή θα απολυθούμε. Εσείς μια ζωή στα σκατά θα κολυμπάτε. Μια ζωή και σήμερα για σας. Βρωμοκουράδες.
Για τον κάθε ένα από σας που πρόκειται να καταταγεί θα σας πω αυτό που μου πε ο Αρης ο Ρόβας δύο μέρες πριν φύγω από Γρεβενά για Παρανέστι, με πολύ σοφία, σηκώνοντας ένα σφηνάκι τεκίλα:
«Καλά να πάς, καλά να ‘ρθείς, καλά να πα να γαμηθείς»
Αυτά. Νεόπουστα!!! Με την καλή έννοια!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)